Το τέλος της συριακής κρίσης: ο «μποναμάς» του 2017; End of Syrian crisis ??

...είθε, αλλά τώρα.
Γιατί θα έπρεπε ,ο μπαρμπα Μήτσος και η κυρά Κατίνα , να γνώριζαν τι γίνεται στην Συρία, και ότι αυτός ο εμφύλιος θα μοιράσει πολλά κακά στις γύρω χώρες και όχι μόνο?? Εδώ οι άρχοντες μισολογούσαν... άστο μακρυά είναι, και τώρα θα καούμε ολόκληροι....

23 Δεκεμβρίου, 2016 Δημοσιεύθηκε από community

Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός

Πολλοί ελπίζουν ότι, έστω και με βαρύ κόστος αίματος, η συριακή κρίση οδεύει προς το τέλος της, προς το σταμάτημα του πολέμου και κάποιου είδους σταθεροποίηση. Αν αυτό επαληθευόταν, θα ήταν ένας από τους μποναμάδες του 2017. Ιδιαίτερα για την Ελλάδα, θα ήταν μια πολύ ανακουφιστική εξέλιξη, αφού το κύμα των προσφύγων θα σταματούσε. Επιπλέον, μια διευθέτηση του συριακού -προφανώς με διεθνή επιδιαιτησία και στη βάση του συσχετισμού δυνάμεων στο έδαφος- θα άνοιγε το δρόμο για τη λύση του κυπριακού και επομένως θα ξεμπλόκαρε τη διαδικασία εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Χαοτικά συστήματα συμμαχιών

Περιγράφοντας κανείς, ωστόσο, τα θετικά στοιχεία μιας τέτοιας σταθεροποίησης, σκοντάφτει αμέσως πάνω σε ένα γαϊτανάκι αντιφάσεων.

Πρώτα απ’ όλα, ο πόλεμος στη Συρία ξεκίνησε μεν σαν μια χαοτική εξέγερση ενάντια στα καθεστώς Άσαντ, αλλά εξελίχτηκε γρήγορα σε περιφερειακή αναμέτρηση με χαρακτηριστικά πολέμου δι’ αντιπροσώπων.

Σε πρώτο πλάνο, είχαμε πολιτοφυλακές που χρηματοδοτούνταν από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ εναντίον πολιτοφυλακών που χρηματοδοτούνταν από το Ιράν, δυνάμεις που υποστηρίζονταν στρατιωτικά από τη Δύση εναντίον δυνάμεων που υποστηρίζονταν από τη Ρωσία.

Σε δεύτερο πλάνο, είχαμε δύο ανεξάρτητους παράγοντες που έβλεπαν τον κίνδυνο ή την ευκαιρία στη συριακή κρίση: Η Τουρκία, τον κίνδυνο να ξαναγίνει «μοιρασιά» στην περιοχή των νοτιοανατολικών της συνόρων και να βγει πολλαπλώς χαμένη: δημιουργία κουρδικού κράτους που θα σήμαινε είτε ένα διαρκή πόλεμο στα νοτιοανατολικά είτε απώλεια εδαφών, αλλά και ξαναμοίρασμα των ενεργειακών πόρων (πετρέλαια Μοσούλης) στην οποία θα έμενε απέξω. Οι Κούρδοι, την ιστορική ευκαιρία να πετύχουν το στόχο τους για δημιουργία ανεξάρτητου κράτους με τμήματα του Ιράκ και της Συρίας και με σαφή προοπτική να διευρυνθεί η επικράτειά του στο μέλλον και προς την Τουρκία.

Οι δύο αυτοί παράγοντες, Τουρκία και Κούρδοι, προσέδωσαν στο συριακό πόλεμο τεράστια πολυπλοκότητα, μετατρέποντας τα συστήματα συμμαχιών των αντιμαχόμενων δυνάμεων σε χαοτικά.

Τέλος, (αν υπάρχει τέλος στον κατάλογο των καθοριστικών παραγόντων σε αυτό τον πόλεμο), ο πόλεμος εξελίχτηκε επίσης γρήγορα σε θρησκευτικό, ανάμεσα σε αντιμαχόμενες φράξιες του ισλάμ: κυρίως σιίτες εναντίον σουνιτών και όχι μόνο. Και δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο θρησκευτικός πόλεμος είναι η πλέον ειδεχθής κορφή του εμφυλίου πολέμου.

Ο πόλεμος «αγκαλιάζει» την Τουρκία

Η Δύση βρέθηκε σε αυτό τον πόλεμο χωρίς στηρίγματα για να τον τελειώσει στο έδαφος, σύμφωνα με τα συμφέροντά της. Έχει όμως μια στέρεη περιφερειακή συμμαχία (Ισραήλ, Αίγυπτος, Κύπρος, Ελλάδα) στην περιφέρεια της σύγκρουσης. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, που συμμετέχει σε μια τέτοια συμμαχία έχοντας την πολυτέλεια να μένει έξω από τη σύγκρουση, για την Τουρκία ήταν απλώς αδύνατο να μείνει έξω απ’ αυτήν.

Η πολεμική «χαβούζα» της Συρίας αγκάλιασε για τα καλά την Τουρκία. Μόνο να σκεφτεί κανείς τους εκατοντάδες νεκρούς από τις δεκάδες των τρομοκρατικών επιθέσεων στο έδαφος της Τουρκίας, είναι αρκετό για να καταλάβουμε ότι η γειτονική χώρα συμμετέχει -και μάλιστα πληρώνει βαρύ φόρο αίματος- σε αυτό τον πόλεμο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: η Τουρκία πολεμάει κανονικά μέσα στο συριακό έδαφος αλλά και στην περιοχή της Μοσούλης, ενώ τα νοτιοανατολικά της σύνορα, όπου το κουρδικό στοιχείο είναι πλειοψηφικό, έχουν «ρευστοποιηθεί» εξαιτίας του πολέμου, της κουρδικής ανταρσίας αλλά και των μαζικών προσφυγικών ορών, καταυλισμών κ.λπ.

Η Τουρκία φιλοξενεί επίσης στο έδαφός της περίπου 2 εκατ. πρόσφυγες. Μόνο αυτό το τελευταίο στοιχείο να αναλογιστεί κανείς και να το συγκρίνει με τις πολιτικές και κοινωνικές πολώσεις που δημιουργεί η παρουσία περίπου 60.000 προσφύγων στην Ελλάδα, μπορεί να καταλάβει πόσο βαθιά στον πόλεμο και τις συνέπειές του έχει μπει η Τουρκία.

Ακόμη και την καλοκαιρινή απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, είναι δύσκολο να τη διαχωρίσει κανείς από τον πόλεμο…

Οι «νικητές του Χαλεπίου»

Ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρει σημείο στήριξης, η Τουρκία βρέθηκε να συμμετέχει στη συμμαχία των «νικητών του Χαλεπίου» μαζί με τη Ρωσία και το Ιράν – ο Άσαντ είναι τόσο εξαρτώμενος από τη Ρωσία και το Ιράν, ώστε περιμένει στη γωνία του τις αποφάσεις των «φίλων» του…

Αυτή η συμμαχία υπόσχεται την Τουρκία «αυτοσυγκράτηση» του Άσαντ, περιορισμό των επιδιώξεων των Κούρδων (όχι κουρδικό κράτος αλλά αυτόνομες περιοχές σε Συρία και Ιράκ) και επομένως μια λύση που δεν θα την ακρωτηριάζει. Στη συνέχεια, θα πρέπει να πάρει το λόγο η διπλωματία για τα περαιτέρω: για τους αγωγούς του φυσικού αερίου που θα περνούν από το έδαφος της Τουρκίας (όλες οι άλλες λύσεις είναι είτε πολύ ακριβές είτε δύσκολα πραγματοποιήσιμες) κ.λπ.

Οι «νικητές του Χαλεπίου» φαίνεται να έχουν το πλεονέκτημα του συσχετισμού δύναμης στο έδαφος. Διαθέτουν επίσης μια περιφερειακή συμμαχία στην καρδιά του ενεργειακού δρόμου Ιράν – Ιράκ – Συρία, αφού και το καθεστώς του Ιράκ ελέγχεται πλέον από το Ιράν. Από κει και πέρα όμως, «περιβάλλονται» από τη συμμαχία Σ. Αραβίας, Κατάρ, Ισραήλ, Αιγύπτου, Κύπρου, Ελλάδας που «ακουμπάει» στη Δύση. Και το κρισιμότερο απ’ όλα: η δυτικόφιλη συμμαχία έχει το απόλυτο πλεονέκτημα στην τεχνογνωσία και τις υποδομές για την έρευνα, εξόρυξη και μεταφορά των υδρογονανθράκων.

Κινούμενη άμμος

Τα συστήματα συμμαχιών και οι αντιφατικές επιδιώξεις των εμπλεκόμενων δεν επιτρέπουν καμία αισιοδοξία αν η κατάσταση δεν σταθεροποιηθεί στο έδαφος. Και ο μόνος διαφαινόμενος τρόπος να σταθεροποιηθεί, είναι να επιβληθεί πλήρως η συμμαχία των «νικητών του Χαλεπίου». Όμως, είτε έτσι είτε αλλιώς, το έργο της σταθεροποίησης δεν θα είναι εύκολο. Ο πόλεμος σιιτών – σουνιτών δεν θα λυθεί με τα όπλα, τουλάχιστον όχι σύντομα.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι έχουν χαθεί τελείως τα σημεία συνοχής. Η δημιουργία των κρατών σε αυτή την περιοχή ουδεμία σχέση έχει με την εθνογένεση και την κρατική συγκρότηση στην Ευρώπη. Είναι δημιουργήματα της εποχής της αποικιοκρατίας και τα σύνορά τους τραβήχτηκαν στο χάρτη με τον χάρακα… Από τη στιγμή που χάθηκε το σημείο συνοχής του αραβικού εθνικισμού και φτάσαμε στο θρησκευτικό εμφύλιο μεταξύ σιιτών και σουνιτών, δεν απέμεινε πλέον συνεκτικό στοιχείο για τη συγκρότηση στοιχειωδώς σταθερών εθνικών κρατών.

Αυτό σημαίνει ότι η κατάσταση κινούμενες άμμου θα παραμείνει, έστω και σε χαμηλότερο επίπεδο έντασης. Κάποιοι από τους πρωταγωνιστές θα περιμένουν την ευκαιρία να αντεπιτεθούν και να τροποποιήσουν ξανά τους συσχετισμούς υπέρ τους…

Ελλάδα και Τουρκία

Έχοντας μια ανοιχτή πληγή στα νοτιοανατολικά της, η Τουρκία αναφέρεται στη συνθήκη της Λωζάννης για να πει ότι δεν θα δεχθεί να γίνει το θύμα μιας νέας «μοιρασιάς» στο Ιράκ και τη Συρία. Η αναφορά της στο Αιγαίο είναι «εκ μεταφοράς» και δεν μπορεί να έχει ουσιαστικό αντίκρισμα.

Το ίδιο το στρατιωτικό της δόγμα έχει στην πράξη τροποποιηθεί με τη μεταφορά των κύριων δυνάμεων στα ανατολικά, η δε ηγεσία της Στρατιάς του Αιγαίου ανήκε στη φράξια των πραξικοπηματιών. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά η πιο επιθετική απέναντι στην Ελλάδα εκδοχή ήταν και είναι οι δυτικόφιλοι κεμαλιστές.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κίνδυνος. Όμως, ο κίνδυνος ενεδρεύει αλλού: στο να κάνει το λάθος η Ελλάδα να «τσιμπήσει» στις πολεμοκάπηλες κραυγές και να προσφερθεί η ίδια ανοήτως να γίνει τμήμα της αστάθειας που «εκπέμπεται» από τη συριακή «εστία».

Και για να τελειώσουμε κάπως… εορταστικά, το να σταματήσει το «σφαγείο» της Συρίας θα μπορούσε να είναι ο μεγάλος «μποναμάς» του 2017 – για όλους τους λαούς της περιοχής. Είθε!

Ανατολίτικες μαγκιές, και σκέψεις δικού μας

...εύχομαι ο προστάτης Άγιος του ΠΝ, και των ναυτικών, να βάλει μυαλό στους συνδικάλες και να συνεχίσουν την απεργία, ακόμα και να κλείσουν τα λιμάνια. Δεν πάει άλλο, ήτανε να μην πέσουμε σεκακές αδελφάρες... τώρα με το καρότο βαθειά χωμένο, κάντε την υπέρβαση.
Βοήθεια μας.

Βέβαια , έχουμε και μαγκιές απο Ανατολικά, και καλά κάνει αφού βρίσκει και τα κάνει...

Είναι πλέον γεγονός ότι το σύνολο του πολιτικού συστήματος της Τουρκίας συναγωνίζεται σε εθνικισμό και στην αύξηση της έντασης με την Ελλάδα και την συντήρηση αυτής...
Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η έξαρση του τουρκικού εθνικισμού έναντι της Χώρας μας, δεν είναι άμοιρη των εσωτερικών προβλημάτων που η χώρα αυτή αντιμετωπίζει, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα της 15ης Ιουλίου, αλλά και των σε εξέλιξη ανακατατάξεων στη Συρία και το Ιράκ.

Γράφει ο Ευάγγελος Γεωργούσης, Αντιπτέραρχος(Ι) ε.α Επίτιμος Δ/κτης Δ.Α.Ε, Πρόεδρος Συνδέσμου Αποφοίτων Σχολής Ικάρων

Με αυτή την τουρκική μεθόδευση για τη δημιουργία περιβάλλοντος έντασης είναι φυσικό και θα έλεγα σωστό, να ανησυχούμε. Είναι ένα περιβάλλον από το οποίο εύκολα μπορεί να προκύψει έως και σοβαρό θερμό επεισόδιο, μικρής ή μεγάλης έκτασης. Ανησυχία ναι, πανικός και δηλώσεις εκτός πλαισίου διπλωματικής δεοντολογίας, ποτέ.

Είναι ευτύχημα που πολιτικές Ηγεσίες του πρόσφατου παρελθόντος, φρόντισαν να εντάξουν τη Χώρα μας σε ισχυρούς δυτικούς συνασπισμούς παγκόσμιας εμβέλειας, αλλά να διαθέτει και ισχυρές Ε.Δ, που ακόμα και μετά από επτά χρόνια τεράστιας οικονομικής κρίσης, εξασφαλίζουν αποτροπή. Αυτά τα δύο δεδομένα είναι που κάνουν πολύ δύσκολη την λήψη απόφασης για υλοποίηση των τουρκικών επιδιώξεων σε βάρος μας. Είναι τεράστιο λάθος αυτά τα ισχυρά ερείσματα να τα αδυνατίζουμε με δηλώσεις του τύπου: "…μας καταπιέζουν οι αγορές και οι συνθήκες του φιλελευθερισμού’", όταν την ίδια στιγμή ζητάμε από αυτούς που τις εκπροσωπούν, δανεικά για να λειτουργήσει το κράτος, αλλά και σχετική παρέμβαση για τις απειλές που δεχόμαστε.

Μέσα σε αυτό το κλίμα έντασης και πόλωσης που οι γείτονες έχουν ήδη δημιουργήσει, είναι επιβεβλημένο να μελετάμε και να μην αποκλείουμε την ξαφνική πρόκληση ενός θερμού επεισοδίου. Μία τέτοια κατάσταση θερμής σύγκρουσης ενδέχεται να μας επιβληθεί εκ των πραγμάτων, εκ των εξελίξεων ή εκ των μεθοδεύσεων κάποιων που έχουν προς τούτο συμφέρον. Ο δρόμος που έχουν πάρει όλες οι πολιτικές δυνάμεις στην Τουρκία, σχετικά με την εξωτερική πολιτική της χώρας τους, έχει όλα τα στοιχεία της αυτοδέσμευσης προς τη συγκρουσιακή κατεύθυνση , ως τρόπου επίλυσης των διαφορών τους με την Ελλάδα. Αυτό φυσικά μπορεί να αλλάξει. Όμως αυτή τη στιγμή ισχύει η συγκρουσιακή επιλογή τους.

Απέναντι σε αυτό το δεδομένο και ενδεχόμενο, η μεταξύ μας εθνική ενότητα και ομοψυχία, όπως και αυτή των αδελφών μας Κυπρίων, αλλά και η ανάλογη μεταξύ των δύο εθνικών κέντρων, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Ένα άλλο στοιχείο που, νομίζω, δεν πρέπει να είναι έξω από τις εκτιμήσεις των κρατικών αρμοδίων, είναι το γεγονός ότι Ε.Ε και ΝΑΤΟ δεν έχουν μηχανισμούς άμεσης επέμβασης για επίλυση διαφορών. Αν αποτύχουν στην απotροπή θερμού επεισοδίου, θα απαιτηθεί ικανός χρόνος για να λάβουν και να υλοποιήσουν τις όποιες αποφάσεις τους, οι οποίες πρώτα και κυρίως πρέπει να εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Ο χρόνος αυτός είναι αρκετός για τη δημιουργία τετελεσμένων σε κάποιο σημείο του Αιγαίου.

Η Χώρα μας εάν ενδώσει ή αποτύχει στην αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο, θα χάσει κάθε ηθικό δικαίωμα να συνεχίσει να υπάρχει ως κρατική οντότητα, αλλά ίσως και ως εθνική, αφού ουδείς θα μας υπολήπτεται. Η επανάληψη της τραγωδίας της Κύπρου στο χώρο του Αιγαίου θα σημάνει το τέλος της Ελλάδος με την σημερινή της μορφή. Ο μόνος δρόμος που έχουμε απέναντι στις τουρκικές μεθοδεύσεις είναι η αποτροπή και η εξουδετέρωση αυτών ή η δυναμική αντιμετώπιση των, αν αυτές πάρουν τη μορφή θερμής σύγκρουσης. Επανάληψη του σκηνικού των Ιμίων δεν το θεωρούμε πιθανό.

Είναι γνωστό ότι πολλά χρόνια τώρα οι Τ.Ε.Δ δοκιμάζουν τα σχέδια τους στο Αιγαίο για την επίτευξη των στόχων τους. Η άσκηση ΕΦΕΣ που εκτελούν συχνά είναι ένα παράδειγμα. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ειδικός για να συμπεράνεις πως αν στις Τ.Ε.Δ δοθεί ο χρόνος και οι συνθήκες να εφαρμόσουν ότι έχουν σχεδιάσει, σχετικά με την επέμβαση τους σε νησιά του Αιγαίου, θα το πετύχουν , κυρίως λόγω του όγκου των. Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΧΕΔΙΑΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΕΓΚΑΙΡΑ ΝΑ ΜΑΤΑΙΩΘΕΙ. Η πλήρης και σωστή πληροφόρηση για την αναγκαία σχετική προετοιμασία της τουρκικής αεροπορίας και του μεγάλης εμβελείας πυροβολικού, είναι ζωτικής σημασίας. Τα δύο αυτά Όπλα στρατιωτικής ισχύος των Τ.Ε.Δ , έχουν στόχο τη εξουδετέρωση, την αδρανοποίηση των δικών μας δυνάμεων που βρίσκονται στα μεγάλα νησιά μας, στις περιοχές ενδιαφέροντος, ώστε αυτές να μη μπορέσουν να εμποδίσουν τις τουρκικές δυνάμεις που θα έχουν ΑΝΣΚ την κατάληψη μεσαίου και μικρού μεγέθους νησιών. Το σχέδιο τους είναι ανάγκη να διακοπεί πριν αρχίσει. Αυτό απαιτεί την κατάλληλη στρατιωτική σχεδίαση και προετοιμασία η οποία για να έχει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα θα πρέπει να εφαρμοστεί στον σωστό χρόνο. Να έχει δοκιμαστεί και αξιολογηθεί πολλές φορές από τον καιρό της ειρήνης, αλλά κυρίως και πρωτίστως απαιτεί ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ προετοιμασμένη από τώρα. Η χρονική εξέλιξη ενός ή περισσοτέρων θερμών επεισοδίων στο χώρο του Αιγαίου, εκτιμάτε, ότι θα είναι ραγδαία και επομένως η πολυτέλεια των μακρών συσκέψεων των αρμοδίων φορέων, δεν θα υπάρχει. Οι Ε.Δ γνωρίζουν αυτό που πρέπει να κάνουν και είναι βέβαιο πως έχουν την ικανότητα να το κάνουν, αρκεί να έχουν την πολιτική εξουσιοδότηση στον σωστό χρόνο. Η ευθύνη τους είναι να έχουν από τώρα ενημερώσει την εκάστοτε πολιτική Ηγεσία για τον αναγκαίο και υφιστάμενο σχεδιασμό, για κάθε ενδεχόμενη περίπτωση και να τους έχουν δοθεί συγκεκριμένοι και καθαροί πολιτικοί - εθνικοί στόχοι.

Εικόνες και σκηνές περιφερομένων Ναυάρχων, όπως το 1996, για λήψη πολιτικών οδηγιών, αν επαναληφθούν θα μας οδηγήσουν σε τραγωδία εθνικής εμβελείας. Δεν έχει κανείς Έλληνας το δικαίωμα να επαληθεύσει την ρήση του Θουκυδίδη: «Το δε σώφρον του άνανδρου πρόσχημα».

tro-ma-ktiko.gr