Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 17 Μαΐου 2015

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΠΟΣΤΑΛΙΑ ΠΙΑΣΟΥΝ ΠΕΙΡΑΙΑ... Οι Ελληνικές μαρίνες, είναι Τούρκικες...

.....πάμε πάλι, έχουμε πει ότι σαν ναυτιλιακή χώρα δεν έχουμε να δείξουμε κάτι. Στο άρθρο διαμαρτυρία της εταιρείας, φαίνεται ότι τελικά την ηλιθιότητα την έχουμε προάγει σε επιστήμη. Πριν 5 χρόνια βλέποντας τα Τούρκικα να αλωνίζουν την Ελλάδα με φορτία, ήμουν σίγουρος για το τι έρχεται,,,, Ακόμα ασχολούμεθα με το ένα κόμμα και το άλλο, και βέβαια οι άλλοι κάνουν την δουλειά τους. Η όλη ιστορία μου θυμίζει ένα Χιώτικο ανέκδοτο...


Με υπόμνημά της προς τον υπουργό Ναυτιλίας και Αιγαίου κ. Θ. Δρίτσα, το οποίο κοινοποίησε στους περιφερειάρχες Βορείου Αιγαίου κ. Χρ. Καλογήρου και Νοτίου Αιγαίου κ. Γ. Χατζημάρκο, η ναυτιλιακή εταιρεία «Dodekanisos Seaways» κάνει γνωστό ότι αναστέλλει οριστικά το πρόγραμμα δρομολογιών των πλοίων της μεταξύ Ρόδου και Μαρμαρίδας Τουρκίας και ότι ταυτόχρονα «υποστέλλει την ελληνική σημαία σ’ αυτήν την εθνικά ευαίσθητη θαλάσσια περιοχή του Νοτιοανατολικού Αιγαίου.
Η εταιρεία επικαλείται σοβαρούς λόγους, αποκαλυπτικούς της απύθμενης βλακείας που χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος.
Αναλυτικά το υπόμνημα:
«Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,

Με ιδιαίτερη θλίψη σας ανακοινώνουμε σήμερα την απόφασή μας να αναστείλουμε οριστικά το πρόγραμμα δρομολογίων των πλοίων μας μεταξύ Ρόδου και Μαρμαρίδας Τουρκίας, και μαζί να υποστείλουμε την ελληνική σημαία σ’ αυτήν την εθνικά ευαίσθητη θαλάσσια περιοχή του νοτιοανατολικού Αιγαίου.
Είναι μια απόφαση που μας έχει πονέσει, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Όταν πριν από τέσσερα χρόνια ξεκινήσαμε τα δρομολόγια στη συγκεκριμένη γραμμή, γιατί δεν αντέχαμε να βλέπουμε τα πλοία με τουρκική σημαία να αλωνίζουν στις θάλασσές μας μπαινοβγαίνοντας καθημερινά από το λιμάνι της Ρόδου τρέφαμε την ελπίδα ότι θα μπορούσαμε να αποτρέψουμε την τουρκική επικράτηση, συντηρώντας την μακραίωνη παράδοση της ελληνικής ναυτιλίας.
Αποδείχθηκε, όμως, ότι κάναμε μεγάλο λάθος, μολονότι διαθέτουμε καλύτερα πλοία και άριστους ναυτικούς.
Οι λόγοι είναι πολλοί’ θα σταθούμε όμως σε τρεις, τους οποίους και θεωρούμε σημαντικότερους.
Ο πρώτος έχει να κάνει με τον άνισο ανταγωνισμό που αντιμετωπίσαμε.
Τα τουρκικά πλοία ταξιδεύουν με σύνθεση 4-5 ατόμων, ενώ τα δικά μας με 11μελή πληρώματα, και οι Τούρκοι ναυτικοί αμείβονται με το ένα τέταρτο των μισθών των Ελλήνων ναυτικών.
Τα τούρκικα πλοία δεν εφαρμόζουν τις απαιτήσεις των διεθνών συμβάσεων ως προς την ασφάλεια της ζωής στη θάλασσα και στις θαλάσσιες συνδέσεις με τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, ταξιδεύουν με εξαιρέσεις που χορηγεί η Τουρκία και, δυστυχώς, αποδέχονται οι ελληνικές λιμενικές αρχές σε βάρος των ελληνικών πλοίων που τις εφαρμόζουν ευλαβικά, με σημαντική με αύξηση του λειτουργικού κόστους τους.
Ο δεύτερος έχει να κάνει με την πολυσυζητημένη ελληνοτουρκική συμφωνία για τις θαλάσσιες συνδέσεις μεταξύ των λιμένων των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και των απέναντι τουρκικών, συμφωνία που επικυρώθηκε από τη Βουλή με τον Ν. 2900/2001, αποτέλεσμα του θλιβερού ιστορικού πλέον ζεϊμπέκικου του πρώην πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Τζεμ, στο Ερζερούμ.
Συμφωνία ετεροβαρής για την Ελλάδα που άνοιξε ουσιαστικά την “κερκόπορτα” στους Τούρκους πλοιοκτήτες και πολύ σύντομα οδήγησε στην πλήρη επικυριαρχία τους στο Ανατολικό Αιγαίο.
Οι Έλληνες πλοιοκτήτες της Μυτυλήνης, Χίου, Σάμου, Κω και Ρόδου είτε υποχρεώθηκαν να αποσύρουν τα πλοία τους, είτε υποτάχθηκαν στους Τούρκους πλοιοκτήτες μέσω δυσμενών γι αυτούς ελληνοτουρκικών κοινοπραξιών, είτε έγιναν “πράκτορές” τους έναντι προμηθείας προκειμένου να επιβιώσουν.
Ο τρίτος λόγος αφορά στην επεκτατική οικονομική στρατηγική της τουρκικής κυβέρνησης.
Πρώτα προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση όλων των λιμανιών απέναντι από τα ελληνικά νησιά και μετά τους έδωσε τη δυνατότητα να αποκτήσουν πλοία, τα οποία αποσύρθηκαν από τις εσωτερικές γραμμές 
του Βοσπόρου για να “αλώσουν” το Αιγαίο εκτοπίζοντας τους Έλληνες πλοιοκτήτες.
Αν δείτε σήμερα τι πραγματικά συμβαίνει στο πολύπαθο Αιγαίο θα διαπιστώσετε ότι όλοι οι ιδιώτες που διαχειρίζονται τα απέναντι τουρκικά λιμάνια είναι ταυτόχρονα και πλοιοκτήτες.
Και αν, επίσης, προχωρήσετε σε σύγκριση της τιμολογιακής πολιτικής που εφαρμόζεται στα ελληνικά λιμάνια και στα απέναντι τουρκικά λιμάνια θα διαπιστώσετε τις τεράστιες διαφορές στην αρχή της “αμοιβαιότητας” και της “ίσης μεταχείρισης σε φόρους και τέλη” που προβλέπει η ελληνοτουρκική συμφωνία.
Για παράδειγμα το πλοίο μας “Δωδεκάνησος Εξπρές”, ταχύπλοο καταμαράν μήκους 40 μέτρων για τον ελλιμενισμό στο λιμάνι της Μαρμαρίδας και για παραμονή ολίγων ωρών καταβάλλει σε κάθε ταξίδι του τέλη ελλιμενισμού συνολικού ύψους 575 ευρώ, ενώ το αντίστοιχο τουρκικό καταμαράν μήκους 36μ. καταβάλλει μόλις 72,20 ευρώ σύμφωνα με τις επίσημες καταστάσεις που σας κοινοποιούμε.
Να σημειωθεί ότι στην ελληνοτουρκική συμφωνία δεν γίνεται, σε ό,τι αφορά τους φόρους και τέλη, διάκριση μεταξύ ιδιωτικών και κρατικών λιμένων.
Έτσι, ο Τούρκος επιχειρηματίας που εκμεταλλεύεται το λιμάνι της Μαρμαρίδας επιβάλλει στον κάθε επιβάτη που κάνει χρήση του λιμανιού 15.26 ευρώ, ενώ το αντίστοιχο λιμενικό τέλος που επιβάλλει το Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο Νότιας Δωδεκανήσου δεν υπερβαίνει, ανά επιβάτη, το ένα (1) ευρώ.
Αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι από τη Μαρμαρίδα προς Ρόδο και από Ρόδο προς Μαρμαριδα διακινούνται περισσότεροι από 220.000 επιβάτες ετησίως υπολογίζεται ότι τα έσοδα του διαχειριστή του λιμανιού και πλοιοκτήτη προσεγγίζουν τα 3,5 εκατ. Ευρώ, μόνο από τον κεφαλικό φόρο, και σε συνδυασμό με τα έσοδα από τις προσεγγίσεις πλοίων έχει τη δυνατότητα μείωσης της τιμής των εισιτηρίων σε βαθμό που εμείς δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε με συνέπεια οι tour operators που οργανώνουν ημερήσιες εκδρομές από Ρόδο προς Τουρκία να επιλέγουν τα τουρκικά πλοία.
Στους τρεις λόγους που προαναφέραμε θα πρέπει να προστεθεί και η απουσία πολιτικής στήριξης των ελλήνων πλοιοκτητών από τις ελληνικές κυβερνήσεις, σε αντίθεση με την τουρκική, και παραβίαση της νομοθεσίας μας ως προς τους περιηγητικούς πλόες μεταξύ λιμένων εσωτερικού και τρίτων χωρών.
Ενώ όλες οι γνωμοδοτήσεις έγκυρων νομικών επισημαίνουν ότι, σύμφωνα με τον Κ.Δ.Ν.Δ. το δικαίωμα επιβίβασης επιβατών από Ρόδο προς Μαρμαρίδα επιφυλάσσεται αποκλειστικά στα ελληνικά πλοία και ότι τα πλοία με σημαία τρίτων χωρών (Τουρκίας) μπορούν να παραλάβουν επιβάτες από ελληνικά λιμάνια υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα επιστρέψουν στο Χιμάνι επιβίβασης πριν από 48 ώρες, εντούτοις τα τουρκικά πλοία παραλαμβάνουν επιβάτες, σε οργανωμένα γκρουπ τουριστών, από τα ελληνικά λιμάνια και τους επιστρέφουν αυθημερόν εκδίδοντας δύο εισιτήρια – ένα για τη μετάβαση στην Τουρκία και ένα για την επιστροφή τους στο ίδιο λιμάνι.
Σημειωτέον ότι σύμφωνα με όλες τις εγκυκλίους του YEN στο πλαίσιο της ελληνοτουρκικής συμφωνίας δεν υφίσταται υποχρέωση ηλεκτρονικού συστήματος καταγραφής και έκδοσης εισιτηρίου ενιαίου τύπου, για τα τουρκικά πλοία, κατά παράβαση των Οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στης SOLAS.
Δεν αναφερόμαστε σε θέματα φορολόγησης των τουρκικών ναυτιλιακών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στα ελληνικά νησιά αν και υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι μεταξύ τουριστικών γραφείων που οργανώνουν τις ημερήσιες θαλάσσιες εκδρομές, των τουρκικών ναυτυλιακών εταιρειών και των ναυτικών πρακτόρων που τις εκπροσωπούν διακινείται “μαύρο χρήμα”.
Όλα όσα σας αναφέρουμε σήμερα τα έχουμε επισημάνει κατ’ επανάληψη στις προηγούμενες ηγεσίες του YEN αλλά φωνή βοώντος…
Συμπερασματικά, κύριε Υπουργέ, το παιχνίδι για τα ελληνόκτητα πλοία των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου έχει χαθεί οριστικά.
Μόνο μια γενναία αναθεώρηση ή καταγγελία της ελληνοτουρκικής συμφωνίας μπορεί να αποκαταστήσει τα πράγματα και ν’ ανακοπεί ο οικονομικός τουρκικός επεκτατισμός, που απειλεί επικίνδυνα τον ζωτικό νησιωτικό μας χώρο.
Σε διαφορετική περίπτωση ο αφελληνισμός των πλοίων του Αιγαίου θα μεταφέρει το πρόβλημα στον Πειραιά με Δούρειο Ίππο “ελληνοτουρκικές κοινοπραξίες”, όπου τον έλεγχο έχουν φυσικά οι Τούρκοι, και τότε η ελληνική μεγάλη ακτοπλοΐα θα δοκιμαστεί σκληρά.
Εμείς απορρίψαμε ασυζητητί την πρόταση της ανταγωνιστικής ναυτιλιακής εταιρείας Yesil Marmaris για κοινοπραξία, διακρίνοντας εξ αρχής την πρόθεση να κατακτήσουν πρώτα τον εθνικά ευαίσθητο χώρο της Δωδεκανήσου, με επόμενο βήμα τον Περαιά, στο πλαίσιο της στρατηγικής της τουρκικής κυβέρνησης.
Εμείς πράξαμε το πατριωτικό χρέος μας, αλλά είμαστε μικροί για να έχουμε τη δυνατότητα “επιδότησης” της γραμμής Ρόδος – Μαρμαρίδα.
Τον λόγο έχει πλέον η κυβέρνησή σας.
Μετά τιμής
Γεώργιος Σπανός
Πρόεδρος
“Dodekanisos Seaways”».

2,000-year-old ruins in the Syrian desert face destruction by ISIS

...what the international legal extremists cannot achieve, they pass it to a banch of life and cultural ignorants to do the crime. In the meantime the world  enjoys the tv from their sofa, still reacting for what happens in the world.... but from the safe environment of their shelter.... Where we  are heading???

Mashable
The ruins of an ancient city that have withstood centuries of conflict in the Syrian desert are now facing their greatest threat yet: the militants of the Islamic State.
Activists, officials and citizens of the city say ISIS has launched a prolonged assault on Palmyra, an "oasis in the desert" north of Damascus that the U.N. cultural agency UNESCO says contains the "monumental ruins of a great city that was one of the most important cultural centers of the ancient world."
The group's Director-General, Irina Bokova, has now appealed to the world for help saving the site it describes as having "outstanding universal value."
Camels go past stone pillars, a relic of the Roman Empire, in the desert city of Palmyra, central Syria, on Oct. 1, 2010.
"We must save Palmyra," said UNESCO Director-General Irina Bokova on Thursday as word of the militants advance on the city spread. "The site has already suffered four years of conflict, it suffered from looting and represents an irreplaceable treasure for the Syrian people and for the world. I appeal to all parties to protect Palmyra and make every effort to prevent its destruction."
On Friday, Bokova turned up the heat.
"The stakes are high," declared Bokova at a conference in Egypt on the theft and destruction of antiquities in the region. "The destruction and looting of archaeological sites and museums have reached unprecedented levels. The destruction of cultural heritage, the cultural cleansing, is being used as a tactic of war to terrify populations, to finance criminal activities and to spread hatred."
"We must consider it for what it is: A war crime."
A video posted on internet on February 26, 2015 shows ISIS or Daesh (Daech) or "Islamic State" group militants destroying statues inside the Nineveh museum, northern Iraq.
A video posted on internet on February 26, 2015 shows ISIS or Daesh (Daech) or "Islamic State" group militants destroying statues inside the Nineveh museum, northern Iraq. Some of the statues date from 8th century BC.
On Twitter, historians lamented what appears to be Palmyra's seemingly impending destruction. One said it would "be like the felling of the grandest tree in the forest of civilization."


Not everyone's convinced ISIS is after the city's historic ruins, though. Some even say that the warnings over Palmyra's imminent destruction may only serve to hasten its demise.
Charles Lister, a fellow at the Brookings Doha Center, said on Twitter it wasn't the ruins the militants were after — just any "idols" that still stand in their midst. "ISIS only destroys objects seen as 'idols'," said Lister. "Palmyra ruins are not that. Global focus & fear over their fate only encourages destruction."
"Why would ISIS destroy Palmyra ruins?" asked Hassan Hassan, co-author of the New York Times bestseller ISIS: Inside the Army of Terror. They "might destroy the mini-museum nearby but not the columns. If anything the warnings will make it do that...to annoy and make headlines," he added.
The U.N.'s cultural agency says the city stands as a "unique relic" of the first century and "a masterpiece of architecture and Roman urbanism." It's impacted centuries of architecture and attracted thousands of tourists over the years.
The site was inscribed as a World Heritage Property in 1980 and added to the UNESCO List of World Heritage in Danger in 2013. It's already suffered moderate-to-severe damage in the fighting, according to a recent damage assessment by the United Nations Institute for Training and Research (UNITAR).
A 2014 damage assessment by United Nations Institute for Training and Research (UNITAR) described the extend of destruction to the historical sites in Palmyra.
While the ruins still stand, time is running out, local officials say.
The world "must mobilize before, not after, the destruction of the artifacts" at Palmrya, Syria's director of antiquities & museums told the AFP. "If ISIS enters Palmyra, it will be destroyed and it will be an international catastrophe," Mamoun Abdulkarim said of the city's temples, ruins and tombs. "You can hide the objects, but how can you save ancient architecture?"

The fight for the city
Activist groups such as the Britain-based Syrian Observatory for Human Rights and the Local Coordination Committees said that Syrian government warplanes have been attacking positions of the Islamic State group on the eastern edge of Palmyra. There has also been fighting on the ground, the groups said.
A photo posted on internet on April 7, 2015 shows ISIS or Daesh (Daech) or "Islamic State" group militants posing in Yarmouk (Yarmuk) Palestinian camp, located in a suburb of Damascus, Syria, that is partially now under their control.
On Friday, Syrian state news agency SANA said troops were "chasing" IS fighters in several areas north and east of Palmyra.
A local fighter there told Syria Direct the city's streets are nearly empty of pedestrians, with snipers targeting residents who try to flee.
"We are afraid. It's a real war. "We are afraid. It's a real war. We didn’t sleep at all last night. We can't go out of the house and we don't know what's going to happen," a resident of the town told Middle East Eye. "There are snipers outside. The war is on."
Another asked how he could care about the ruins when lives are at risk. "I am so anxious. I don't care who controls it, we just don't want a long battle," he said of the impending fight. "There are people who care about the ruins. But [how can] you care about the ruins? There are civilians here."
More than 200,000 civilians have been reported killed in Syria's civil war and dozens of historic monuments, mosques, churches and ruins have been destroyed — by both sides of the conflict.

Some information in this report was provided by the Associated Press. Have something to add to this story? Share it in the comments.

Τρίτη 5 Μαΐου 2015

Αυστηρές κυρώσεις σε «Mπαταχτσήδες» πλοιοκτήτες

...δηλαδή μέχρι σήμερα δεν τους έχουν απασχολήσει  τ΄τεοιες συμπεριφορές????
Διότι θυμάμαι πάντα να υπήρχαν παρόμοια προβλήματα. Νόμοι υπάρχουν αλλά δεν εφαρμόζονται.

Παλιά είναι και η διαπίστωση πως ανάλογα με τα πλοία και τους πλόες, υπάρχει και ένα υεν.

Τα φορτηγά εσωτερικού ασ πούμε... ανήκουν σε άλλο υεν??? Τα τελευταία χρόνια έχουν δεινοπαθήσει να πάρουν τα δεδουλευμένα τους, ναυτικοί, μέχρι και να τα χάσουν επειδή οι βλαχόμαγγες πλοιοκτήτες (τρομάρα τους ) συργιανίζουν ανενόχλητοι, και πολλές φορές με την ανοχή των λιμ αρχών.
Και θα επαναλάβω, κάτι που λέω χρόνια τώρα.... Τι έχουμε να επιδείξουμε σαν ναυτική χώρα?????



Με το σχέδιο νόμου που έχει σταλεί για διαβούλευση στα ναυτεργατικά σωματεία, δίνεται η δυνατότητα στον υπουργό Ναυτιλίας να αποκλείσει τη δρομολόγηση πλοίων που έχουν παραβιάσει τα εργασιακά δικαιώματα των πληρωμάτων

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Ο Έλληνας αντάρτης του Βιετνάμ: Αυτομόλησε στο Λαϊκό Στρατό και πολέμησε 12 χρόνια μέσα στη ζούγκλα



Ένας ζωντανός θρύλος του Βιετνάμ, που τιμάται σαν εθνικός ήρωας, ξετυλίγει το κουβάρι της πολυτάραχης ζωής του στο NEWS247. Ο Κώστας Σαραντίδης - Nguyen Van Lap μιλά για τα χρόνια που πολέμησε στο πλευρό των Βιετναμέζων ανταρτών και αφηγείται πώς βρέθηκε από τα Τάγματα Εργασίας των Γερμανών στη Λεγεώνα των Ξένων για να αυτομολήσει στη συνέχεια στο στρατόπεδο των Βιετμίνχ 
Η ζωή του σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1927 από φτωχή οικογένεια της Τούμπας. Μικρό παιδί, στην Κατοχή, το έσκασε από το σπίτι και τον αυταρχικό πατέρα του. "Είχε τα βάσανά του, ήμασταν φτωχοί, δούλευε όλη μέρα, αλλά παρόλα αυτά ήταν πολύ σκληρός. Με έδενε στο κρεββάτι και με έδερνε με τη ζώνη. Αν δεν έφευγα θα είχα τρελαθεί" λέει στο NEWS247. O Κώστας Σαραντίδης ξέφυγε από τον βίαιο πατέρα  έπεσε όμως στα χέρια των Γερμανών που τον επιστράτευσαν στα Τάγματα Εργασίας της Κεντρικής Ευρώπης. Ήταν φθινόπωρο του '43. Σύντομα θα καταφέρει να το σκάσει κι από εκεί για να καταλήξει μετά το τέλος του πολέμου λεγεωνάριος της γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων στην Αλγερία και κατόπιν στην Ινδοκίνα. Ούτε η Λεγεώνα όμως του ταίριαζε. Αυτομόλησε στο Απελευθερωτικό Μέτωπο Βιετμίνχ, πολέμησε με τον Λαϊκό Στρατό κι έζησε στο Βιετνάμ για είκοσι χρόνια. Κάπως έτσι, ο "Έλληνας Βιετκόνγκ" όπως πολλοί τον αποκαλούν,  έγραψε τη δική του ιστορία με μόνη πυξίδα το ένστικτό.
"Όλα αυτά τα χρόνια με οδήγησε το ένστικτο. Το ένστικτό μου δεν το παραβίασα ποτέ και ποτέ δεν με πρόδωσε" μου λέει. Τον συνάντησα στο Περιστέρι που ζει εδώ και χρόνια μαζί με τη Βιετναμέζα σύζυγό του, τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους, μία μέρα πριν φύγει για το Βιετνάμ. Εκεί τον αποκαλούν Nguyen Van Lap και τον τιμούν ως εθνικό ήρωα. "Προσπαθώ να πηγαίνω μία με δύο φορές το χρόνο. Έχω άλλωστε την υπηκοότητα" εξηγεί κι αρχίζει να αφηγείται την ιστορία του.

Το παραμύθι της Λεγεώνας και ο ψεύτικος παράδεισος στη ζούγκλα με τον Ταρζάν

"Όταν πήγα στη Λεγεώνα ήμουν 17 ετών, αμούστακο παιδί που λένε και παρθένος (γέλια). Σαν πιτσιρίκος που ήμουνα πίστευα ότι θα βρω τον παράδεισο στη ζούγκλα με τον Ταρζάν! Δεν είχα ιδέα τη με περίμενε. Αλλά βλέποντας στην Αλγερία πώς συμπεριφέρονταν οι λεγεωνάριοι στους ντόπιους κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Αργότερα, όταν μπήκαμε στο καράβι για να πάμε στο Βιετνάμ, μας λέγανε ότι πάμε να αφοπλίσουμε τους Γιαπωνέζους, δεν ήταν όμως αυτός ο σκοπός μας.
Την ίδια μέρα που φτάσαμε στο Βιετνάμ, καθώς περιμέναμε στο σταθμό, πλησιάζει ένας αστυνομικός τους μικροπωλητές, δίνει μία σε έναν πιτσιρικά κι άλλη μία στο ταμπλό που είχε απλωμένη την πραμάτεια του κι αρχίζει να τον βρίζει. Ξαφνιάστηκα! Αναρωτιόμουν γιατί το κάνει αυτό το πράγμα και μου λένε οι άλλοι λεγεωνάριοι 'μην στεναχωριέσαι, σε λίγο καιρό κι εσύ το ίδιο θα κάνεις'. Αυτό ήταν το πρώτο τσίμπημα. Θυμήθηκα την εποχή που ήμουν στη Θεσσαλονίκη μικρό παιδάκι και πούλαγαμε παστελάκια και ερχόντουσαν οι Γερμανοί και μας κάνανε τα ίδια. Τότε λέω αμάν, θα κάνω εγώ τα ίδια; Μπήκε ο δαίμονας στο μυαλό κι άρχισε να καλλιεργείται".
 

Εγώ σαν Έλληνας δεν μπορούσα να κάνω τα ίδια που μου έκαναν οι Γερμανοί κατακτητές

"Μετά από μερικές εβδομάδες ήταν πλέον σαφές ότι οι λεγεωνάριοι δεν ήταν εκεί ούτε για να βάλουν τάξη ούτε για να αφοπλίσουν τους Γιαπωνέζους και είπα 'Κώστα εσύ δεν έχεις καμία δουλειά εδώ'. Ήταν κι αυτό το συναίσθημά του ότι είσαι Έλληνες. Εμείς οι Έλληνες όπου και να πηγαίναμε ακούγαμε μόνο καλό λόγο, η λέξη Έλληνας ήταν σκληρό νόμισμα εκεί έξω. Με το λίγο μυαλό που είχα λοιπόν και τις ελάχιστες γνώσεις -γιατί δεν είχα σπουδάσει, το σχολείο το άφησα στην Τετάρτη δημοτικού- είπα: Δεν είναι η δικιά μου η θέση εδώ. Εγώ είμαι Έλληνας, δεν θα μου βρίζουνε τη μάνα, ούτε θα φτύνουνε πάνω στον τάφο μου".

Λι-Λι:  Η μυστηριώδης "υπολοχαγός Νατάσα" που με μύησε στο αντάρτικο

"Ήμουν μαζί με έναν Ισπανό, ο οποίος με καθοδηγούσε και του χρωστάω ευγνωμοσύνη γι αυτό. Αποφασίσαμε να φύγουμε μαζί, όμως χρειαζόμασταν έναν σύνδεσμο. Έτυχε λοιπόν ο Γάλλος στρατηγός, επιστρέφοντας από μια αποστολή να φέρει μαζί του μια κοπέλα, σαν γυναίκα του ας πούμε. Η μικρούλα ήταν πολύ όμορφή, μου άρεσε σαν μικρό παιδάκι που ήμουνα 18 χρονών, αλλά είχα απορία τόσο μικρή τι κάνει μαζί του; Λέω θα 'ναι πόρνη, για τα λεφτά θα το κάνει. Πολύ σύντομα όμως θα καταλάβαινα ότι επρόκειτο για μια ηρωίδα, μια πραγματική 'υπολοχαγό Νατάσα', όπως στην παλιά ελληνική ταινία.  Χωρίς να το ξέρω παρατηρούσε τις κινήσεις μου και είχε καταλάβει ότι δεν ήμουν σαν τους άλλους τους γερμαναράδες, είχα ευαισθησίες".
"Όταν πήρα το πρώτο πριμ, 300 φράγκα, πήγα και της τα έδωσα όλα, τόσο μπουνταλάς ήμουνα! Όμως τη άλλη ημέρα μου τα επέστρεψε. Κατάλαβα ότι ήταν καλό παιδί. Ένα βράδυ που έλειπε ο στρατηγός ήρθε και με βρήκε στο ποτάμι. Μιλούσαμε όλη νύχτα και εκεί μου εξήγησε τι είναι οι Βιετμινχ. Τότε κατάλαβα ότι είχα μπροστά μου μια ηρωίδα και τη σεβάστηκα, δεν προχώρησε ποτέ η σχέση μας. Τις επόμενες ημέρες με έφερε κρυφά σε επαφή με έναν αντάρτη και αρχίσαμε να σχεδιάζουμε μαζί την απόδρασή μας. Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε γιατί ο στρατηγός έφυγε και την πήρε μαζί του. Λίγο αργότερα, σε μια αποστολή, πιάσαμε έναν αιχμάλωτο και καταφέραμε να φύγουμε μαζί του. Ήταν η Λι-Λι όμως που μου εξήγησε και μου έδωσε το κίνητρο, γι' αυτό τη σεβάστηκα και τη μνημονεύω πάντα. Συγκινούμαι ακόμα και σήμερα όταν μιλάω για κείνη, έχω δώσει μάλιστα το όνομά της σε μία εγγονή μου".
 

Πολέμησα 12 χρόνια ξυπόλητος μέσα στη ζούγκλα

"Με τη Λεγεώνα έμεινα 2-3 μήνες, με τους αντάρτες στον ένοπλο αγώνα έμεινα 12 χρόνια. Οι αναμνήσεις είναι πολλές. Σε αυτό τον πόλεμο έδωσα την ψυχή μου. Περπατούσα ξυπόλητος πάνω στις πέτρες, όπως κι αυτοί, ήμασταν το ίδιο. Ένιωθα ελεύθερος και ήμουν ελεύθερος. Θυμάμαι το '48 ήμουν ο πρώτος που έριξε γαλλικό αεροσκάφος  και οι τρεις πιλότοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι.
Αυτό που με έκανε να αισθάνομαι υπερήφανος και να τους αγαπήσω είναι ότι με εμπιστεύθηκαν από την πρώτη στιγμή, μια εμπιστοσύνη που δεν την περίμενα. Οι ξένοι που λιποτάκτησαν από το γαλλικό στρατό και πήγανε με τους αντάρτες είναι εκατοντάδες, αλλά αυτοί που πήγανε στον ένοπλο αγώνα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Διότι οι περισσότερο Γερμανοί ήταν ηλικιωμένοι, κουρασμένοι από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, που απλά δεν ήθελαν να πάνε να πολεμήσουν και να σκοτωθούν. Τέλειωσε ο πόλεμος και πήγαν στις πατρίδες τους. Τα νιάτα, οι πιτσιρικάδες ήμασταν 4-5 που μπήκαμε από την πρώτη στιγμή στον ένοπλο αγώνα. Θυμάμαι όταν επιστρέφαμε από μια επιχείρηση και πηγαίναμε σε μια μονάδα, επειδή ήμουν ο μόνος λευκός, τρέχανε και μου φέρνανε φρούτα και άλλα διάφορα και οι άλλοι ζηλεύανε και μου λέγανε 'όλο σε σένα έρχονται' Με αγαπούσαν, εγώ ήμουν φτωχό παιδί, φτωχοί ήταν κι αυτοί και ζούσαμε παρέα. Ποτέ δεν ένιωσα ότι εγώ είμαι ο λευκός, ο διαφορετικός".
"Έτσι πέρασαν λοιπόν 12 χρόνια κι άλλα 8 χρόνια έμεινα εκεί και δούλεψα, εργάστηκα στο αεροδρόμιο ως υπεύθυνος προμηθειών, μία θέση πολύ έμπιστη.
Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος με τους Αμερικανούς ήμουν εκεί, αλλά είχα ήδη τρία παιδιά. Έκανα αίτηση ως έφεδρος αξιωματικός να πάω ξανά στο μέτωπο, όμως δεν με δέχθηκαν. Μου είπαν 'το καθήκον σου το έκανες, τώρα αν θες να βοηθήσεις, να βοηθήσεις με τη δουλειά'. Πράγματι δουλεύαμε 4 ώρες επιπλέον την ημέρα από το 8ωρο για να βοηθήσουμε το Νότιο Βιετνάμ".

Περί στρατηγικής και "λαϊκού" πολέμου

"Ο πόλεμος του Βιετνάμ μπορούσε να κρατήσει άλλα τόσα χρόνια διότι ήταν λαϊκός πόλεμος. Πού διαφέρει ο λαϊκός πόλεμος με τους άλλους πολέμους; Δεν στέλνουν το στρατό να σφυροκοπά ακατάπαυστα. Το Βιετνάμ ήταν διαιρεμένο σε αυτοδιοίκητες στρατιωτικές ζώνες και κάθε στρατηγός δεν έστελνε όλες μαζί τις διμοιρίες του στον πόλεμο.  Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις κρατούσαν 3 μήνες, το χειμώνα και την άνοιξη. Μόνο τρία τάγματα ήταν στη μάχη, τα άλλα ξεκουράζονταν. Αυτοί που ξεκουράζονταν παρήγαγαν. Εγώ δούλευα, είχαμε κτήματα και ασχολούμασταν με την κτηνοτροφία. Ταυτόχρονα με την εργασία είχαμε τη μόρφωση και την πολιτική καθοδήγηση. Όταν επέστρεφε η κουρασμένη μονάδα, εμείς ήμασταν ξεκούραστοι και έτοιμοι να πάμε στη μάχη. Είχα αντοχή γιατί πήγαινα στη μάχη τρεις μήνες το χρόνο, όλους τους υπόλοιπους είχα το περιθώριο και να μορφωθώ και να παράγω και να ξεκουραστώ. Ο πόλεμος του Βιετνάμ λοιπόν δεν ήταν ο απάνθρωπος πόλεμος, γι' αυτό είχε διάρκεια. Από εκεί και πέρα, στον πόλεμο πυροβολείς και δεν ξέρεις πού καταλήγει η σφαίρα. Στον πόλεμο σκοτώνεις για να μην σκοτωθείς".

Δεν μετάνιωσα για τίποτα, ήμουνα σε έναν δίκαιο αγώνα

Μου κάνει εντύπωση πώς μία πραγματικότητα τόσο σκληρή όσο αυτή του πολέμου αποτυπώνεται μόνο θετικά στο μυαλό ενός ανθρώπου, ο ίδιος ωστόσο αποφεύγει να αναφερθεί στο καθαρά επιχειρησιακό κομμάτι. Τον ρωτώ αν υπάρχει κάτι για το οποίο έχει μετανιώσει.
"Τίποτα απολύτως, ήμουνα μέσα σε ένα δίκαιο αγώνα. Πέρασα μέσα από το βούρκο αλλά δεν λερώθηκα, δεν λέρωσα το όνομά μου σαν Έλληνας, σαν Έλληνας έδειξα στον έξω κόσμο ότι αξίζουμε" απαντά ο κ. Σαραντίδης.

Η επιστροφή στην Ελλάδα και η διαρκής επιστροφή στο Βιετνάμ

"Το '65 επέστρεψα στην Ελλάδα για χάρη της μητέρας μου. Μου έστελνε γράμματα και γράμματα, ήθελε να ξαναδεί τον μεγάλο της γιο.  Έμεινα αρκετά χρόνια μακριά από το Βιετνάμ, την λεγόμενη κρατικοδίαιτη περίοδο του υπαρκτού σοσιαλισμού που απέτυχε, δεν μπορούσα να πάω, τα πράγματα ήταν σφιχτά. Αλλά από τότε που άρχισε να εκσυγχρονίζεται το Βιετνάμ και ξεκίνησε μια νέα εποχή, σύγχρονη, με δημοκρατία, πηγαίνω 2 φορές το χρόνο. Πολλές φορές με καλούν και μου καλύπτουν τα έξοδα. Το 2013 μου απένειμαν τον τίτλο 'ήρωας των ενόπλων δυνάμεων του Βιετνάμ'. Ως ένδειξη αναγνώρισης της προσφοράς μου, μου έδωσαν και την βιετναμέζικη υπηκοότητα".
Ο κ. Σαραντίδης συνεχίζει ως σήμερα να βοηθά ενεργά το Βιετνάμ, καθώς ασχολείται ιδιαίτερα με τα παιδιά-θύματα 3ης γενιάς των βομβαρδισμών με διοξίνη. "Αυτός ο λαός ξέρει να πεθάνει ξέρει να πολεμά αλλά ξέρει και να συγχωρά" λέει με αγάπη για τους Βιετναμέζους. Όταν η συζήτηση πηγαίνει στην σημερινή κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα, ωστόσο, η απογοήτευση ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του.
 

Λυπάμαι πολύ για την Ελλάδα, δεν έχουμε πραγματικούς ηγέτες

"Αυτό που βλέπω και λυπάμαι πολύ για τη Ελλάδα είναι ότι δεν έχουμε πραγματικούς ηγέτες. Όποια πέτρα κι αν σηκώσει θα βρεις σκάνδαλα. Και στο εξωτερικό υπάρχουν σκάνδαλα κι εκεί κλέβουν, αλλά τουλάχιστον κάνουν έργα. Εδώ κλέβουν αλλά δεν κάνουν τίποτε. Δεν σέβονται καν ο ένας τον άλλο,  βλέπετε το επίπεδο των συζητήσεων στη Βουλή. Είναι δημοκρατία αυτό; Εντάξει εγώ είμαι αμόρφωτος αλλά αυτοί μορφωμένοι άνθρωποι δεν σέβονται ο ένας τον άλλο και μετά μιλάνε για δημοκρατία.  Λυπάμαι πολύ και δεν ξέρω τι να πω στους νέους ανθρώπους πέρα από το να κάνουν υπομονή. Τα πέρασα και τα ξέρω, η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα,  οι κοινωνίες αλλάζουν. Τώρα με ποιον τρόπο θα έρθει η αλλαγή δεν ξέρω, πραγματικά, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα".
*Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες και οπτικοακουστικό υλικό για τον Κώστα Σαραντίδη - Nguyen Van Lap στο ντοκιμαντέρ του Γιάννη Τριτσιμπίδα με τίτλο "Βιέτ Κώστας. Υπηκοότης: Ακαθόριστος".