Κίνδυνος για την ελληνική ναυτιλία;

 2 Νοεμβρίου, 2024

Του Άγη Βερούτη

Τις προάλλες είχα μια συζήτηση με έναν φίλο από δεκαετίες, τον Γιάννη Κοτζιά, ο οποίος σήμερα είναι πρόεδρος του Συνδέσμου Ναυλομεσιτών Ελλάδος. Οι προβληματισμοί του δεν κρύβω ότι με ανησύχησαν, καθώς μου έδωσε τους αριθμούς που θα επιβαρύνουν την ελληνική εμπορική ναυτιλία στα επόμενα λίγα χρόνια.

Ο ελληνικός εμπορικός στόλος αθροίζει περίπου στο 20% της παγκόσμιας ναυτιλίας και περί το 60% του εμπορικού στόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεισφέρει δε κοντά στο 10% του ΑΕΠ της Ελλάδος, καθώς διακινεί πολύ παραπάνω από τα μισά εμπορεύματα από και προς την Ευρώπη.

Ίσως πολύ λίγοι από εμάς γνωρίζουν ότι η διακίνηση των εμπορεύσιμων παγκοσμίως η οποία συνεισφέρει κοντά στο 2,5% των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου αποτελεί τον πλέον συμφέροντα τρόπο, περιβαλλοντικά, για την μεταφορά εκατομμυρίων τόνων εμπορεύσιμων (προϊόντων, ανταλλακτικών και πρώτων υλών) ανά τον κόσμο.

Αντίστοιχα με τις άλλες δραστηριότητες Πράσινης Ανάπτυξης, η Ευρώπη επιδιώκει τη μετάβαση των εμπορικών στόλων της σε πιο “πράσινα” καύσιμα, όπως η μεθανόλη ή η αμμωνία ή άλλες λύσεις που έχουν πολλαπλάσιο κόστος και πολλαπλάσια ημερήσια κατανάλωση για τα πλοία (π.χ. από 12 τόνους πετρελαίου σε 20 τόνους μεθανόλης), ενώ οι παραμικρές διαρροές αμμωνίας δεν είναι απλά τοξικές, αλλά θανατηφόρες για τους ανθρώπους.

Παρόλα αυτά, η Ευρώπη μοιάζει αποφασισμένη να θέσει τον ευρωπαϊκό εμπορικό στόλο (κυρίως τον ελληνικό δηλαδή) εκτός αγοράς.

Φαντάζεται κάποιος ότι ένα πλοίο που κοστίζει $40 εκατ. για να ναυπηγηθεί και έξτρα $8 εκατ. για να έχει τη δυνατότητα κίνησης με μεθανόλη, θα μπορούσε να π.χ. να απαιτήσει 20% μεγαλύτερο ναύλο ή έστω 10% υψηλότερο από τα υπόλοιπα πλοία που δεν καίνε μεθανόλη;

Φαντάζεται κάποιος ότι με κόστος καυσίμου πολύ υψηλότερο, κόστος κτήσης 20% υψηλότερο και κόστος συντήρησης πολύ υψηλότερο τα ευρωπαϊκά πλοία θα είναι ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά μεταφορικών υπηρεσιών;

Μα φυσικά και το φαντάζεται κάποιος γραφειοκράτης με γωνιακό γραφείο, ο οποίος δεν πολυκαταλαβαίνει ότι, με αυτή την πολιτική επιλογή, θα καταστήσει την ευρωπαϊκή ναυτιλία (δηλαδή κυρίως την ελληνική), μη ανταγωνιστική και θνησιγενή, καθώς η κινεζική ναυτιλία π.χ. κανένα τέτοιο περιορισμό δεν θα έχει να αντιμετωπίσει.

Μάλιστα η Κίνα με λιγότερο από το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού συνεισφέρει 30% των αερίων θερμοκηπίου του πλανήτη, ενώ με μεγάλη χαρά θα έβλεπε την Ελλάδα να τρώει τρικλοποδιά και να χάνει την πρωτοκαθεδρία της στη ναυτιλία, για να μειώσει κατά 1/10 των εκπομπών του 1/5 της παγκόσμιας ναυτιλίας, δηλαδή να πάνε οι εκπομπές για τη ναυτιλία από το 2,5% των εκπομπών παγκοσμίως στο 2,4%.

Ταυτόχρονα η Γερμανία φρόντισε να διαφυλάξει τη δική της βαριά βιομηχανία από τις σαχλαμάρες των γραφειοκρατών, επεκτείνοντας τον εξηλεκτρισμό των νεοπαραγόμενων αυτοκινήτων από το 2030 στο 2035 και βλέπουμε…

Επίσης, κανείς δεν λέει πού θα βρίσκουν να εφοδιάζονται ανά τον κόσμο αμμωνία ή μεθανόλη ή ό,τι άλλο τα πλοία, καθώς πιθανόν δεν τον νοιάζει κιόλας!

Νομίζω πρέπει να δώσουμε μάχη με τους περιορισμένης ευθύνης γραφειοκράτες ανά τον κόσμο που ζωγραφίζουν ωραίες εικόνες “πράσινης μετάβασης” χωρίς να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το γεγονός ότι το μόνο που θα προκαλέσουν τα σχέδιά τους είναι η μαζική φυγή ή κλείσιμο των ναυτιλιακών εταιρειών από την Ευρώπη.

Κανείς δεν ανησυχεί ότι η Ελλάδα μπορεί να χάσει 10% του ΑΕΠ της από μια τέτοια παροιμιώδη βλακεία, που θα εξωθήσει σε μαζική φυγή των ναυτιλιακών από την Ελλάδα;

Ως τώρα ο ελληνικός εφοπλισμός έχει αποδείξει ότι, εκτός από τη φορολογική ατέλεια που έχει από το ελληνικό Σύνταγμα, έχει και εξαιρετικούς επιχειρηματίες που τον κρατάνε στην πρωτοκαθεδρία του παγκόσμιου εμπορικού στόλου εδώ και δεκαετίες.

Αντίθετα, δεν βλέπω κανένας να ανησυχεί ότι κάθε χρόνο η Ινδία προσθέτει μια Ελλάδα στις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου έναντι του προηγούμενου χρόνου – και η Κίνα ίσως και παραπάνω. Αντίθετα, η Ευρώπη αυτοακρωτηριάζεται και αποβιομηχανίζεται στο όνομα μιας βιασύνης για περιβαλλοντική μετάβαση που κανείς άλλος δεν μοιράζεται μαζί της. Τουλάχιστον στην πράξη.

Οι ΗΠΑ κρατούν στάση αναμονής με ήπιες προσπάθειες μείωσης των εκπομπών, ενώ αντίθετα η Ασία (δηλαδή Κίνα και Ινδία που αθροίζουν το ~45% των παγκόσμιων εκπομπών), η Αφρική και η Νότια Αμερική κινούνται στην απέναντι όχθη προς αύξηση των εκπομπών θερμοκηπίου, με ταχύτερο ρυθμό από όσο μειώνει ο υπόλοιπος κόσμος, δηλαδή η Ευρώπη!

Hello!!! Κάποιοι πρέπει να ξεκαβαλήσουμε το άρμα του παγκόσμιου διασώστη, αν δεν φανεί τουλάχιστον ότι καθένας από τους μη Ευρωπαίους κουβαλάει τουλάχιστον το δικό του κομμάτι “πρασινίσματος” των οικονομιών τους. Διαφορετικά η Ευρώπη θα βρεθεί χωρίς βιομηχανία και με πανάκριβη ενέργεια, ενώ οι υπόλοιποι θα τρώνε την οικονομία της με χαρά!

Είναι επιτακτικό η Ελλάδα να απαιτήσει εξορθολογισμό των ευρωπαϊκών πολιτικών αποφάσεων, ακόμα και με βέτο, οι οποίες μπορεί να της κοστίσουν την επόμενη κρίση και την απώλεια της μοναδικής επιχειρηματικής δραστηριότητας της χώρας που αναπτύσσεται ακατάπαυστα στα τελευταία 50 χρόνια και στηρίζει εκατοντάδες χιλιάδες καλοπληρωμένες δουλειές, όχι μόνο στις ναυτιλιακές αλλά παντού!

capital.gr