...μέρος κειμένου του Α Ζαμπούκα στο arriton.gr
Περάσαμε δυστυχώς, εδώ και δεκαετίες, στο άλλο άκρο της «αντίστασης». Είναι γεγονός ότι παντού, όπου συναντάς ελληνική σκέψη κάτω από τη σκιά του κράτους, να εισπράττεις ένα τεράστιο «όχι». Τόσο μεγάλο που διαγράφεται με ατελείωτη ευχαρίστηση στο πρόσωπο του φοβισμένου ανθρώπου που στο λέει. Είναι φανερό ότι απολαμβάνει εκείνη τη στιγμή μία εσωτερική επίκληση ήθους στις «αγιοποιημένες» αξίες της στασιμότητας και της αναβολής. Σ΄ αυτές που ο αυταρχισμός του «ασάλευτου παρόντος» καλλιέργησε στη στείρα συνείδηση του.
Κάποιοι θα σκεφτούν ότι το «όχι σε όλα» είναι μια δικαιολογημένη αντίδραση του φοβισμένου «ελληνάκου» που συνέχεια πέφτει θύμα ενός ανυπόληπτου κράτους και μιας σκοτεινής εξουσίας. Πράγματι, έτσι είναι. Η πολιτική ελίτ που κυβερνά την Ελλάδα κλέβει συνέχεια και μόνο δια μέσου της «παράπλευρης ωφελιμότητας» κερδίζει το δημόσιο συμφέρον. Εκείνο όμως που συμβαίνει με τον μόνιμο συντηρητικό «αντιρρησία» είναι η απροθυμία του να παλέψει και να αντισταθεί με τη συμμετοχή του. Δε θέλει να συμπράξει σε οποιοδήποτε εγχείρημα από ανικανότητα ή και από υστεροβουλία. Με λίγα λόγια λέει όχι, επειδή δεν βλέπει να υπάρχει προσωπικό ιδιοτελές όφελος για τον ίδιο, επειδή δεν έχει το θάρρος να ελέγξει τη διαδικασία και κυρίως επειδή μισεί αυτόν που θα δημιουργήσει ή θα παράγει. Γι΄αυτό δε ρωτάει καν «πως γίνεται». Γιατί δεν επωφελείται ο ίδιος! Έτσι, προτιμά να προσφέρει άλλοθι στους πονηρούς, χάνοντας την ευκαιρία να καρπωθεί το μερίδιο του από το κοινό συμφέρον όλων.
Σε κάθε περίπτωση, η στείρα άρνηση δεν πρόκειται να γκρεμίσει ούτε τον καπιταλισμό, ούτε να εμποδίσει την επικαρπία των κεφαλαιούχων. Η επανάσταση έχει ήδη εκφυλιστεί από τη διαχείριση ανθρώπων που κάνουν πολιτική με το μίσος και την άρνηση. Δεν ξέρω αν αυτό εκπροσωπεί την αριστερά ή τον λαϊκισμό της δεξιάς. Εκείνο που ξέρω είναι ότι δεν είναι θέμα μόνο της διοίκησης και των εξουσιών. Είναι καθημερινότητα που αδρανοποιεί όλο και περισσότερο τους Έλληνες, που συνήθισαν να καθορίζουν όλες πλέον, τις σχέσεις τους στο κόμπλεξ και στην απειλή της αμφισβήτησης. Κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα, άλλα να λένε και άλλα να εννοούν, άλλα να πιστεύουν κι άλλα να υποστηρίζουν, άλλα να σχεδιάζουν κι άλλα να ακολουθούν. Κι απ΄αυτούς άλλοι το χαίρονται και το κάνουν τρόπο ζωής κι άλλοι δεν καταλαβαίνουν και νομίζουν ότι έτσι διαδηλώνουν «δια της ανυπαρξίας» τους. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, δημιουργούν το καλύτερο άλλοθι σ΄αυτούς που υποτίθεται ότι αντιστέκονται. Γιατί θα έρθει κάποια στιγμή που το Ελληνικό για παράδειγμα, θα πουληθεί με τους χειρότερους όρους, επειδή όλοι έλεγαν όχι, πουλώντας μαγκιά και επανάσταση στον διπλανό τους.
Όσο για τους «ηλίθιους» Έλληνες του Σταυρίδη, δε με νοιάζει αν υπάρχουν. Γιατί ο μέσος όρος ούτε μετρήσιμος είναι ούτε και αντιπροσωπεύει την κρίσιμη μάζα που είναι έτοιμη να δημιουργήσει. Το σύστημα που διοικεί τη χώρα είναι ηλίθιο και αναπαράγει τον συντηρητισμό και την ανοησία. Οι άνθρωποι που εμπλέκονται σ΄αυτό συνήθως, κλέφτες είναι κι όχι ηλίθιοι. Και είναι πλέον, απόλυτα σαφές ότι για να μάθουμε επιτέλους να λέμε τα μεγάλα «ναι» χρειαζόμαστε ευθύνη και ρόλους συμμετοχής. Όταν λοιπόν, κάποτε αλλάξουμε αυτό το «κόλπο» που οι ψεύτες λένε «ελληνική δημοκρατία», τότε θα εξαφανιστούν από τη δημόσια ζωή, όλοι οι «επαναστάτες» του εύκολου «όχι». Επειδή όμως, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για συμμετοχικότητες και άλλα «δυσνόητα», ας ανταλλάσσουμε μεταξύ μας τα «όχι» και τα «ναι», μπας και δραματοποιήσουμε περισσότερο την παράσταση που από μικροί έχουμε μάθει να στήνουμε. Έτσι όπως παίζουμε άμυνα-επίθεση, που καιρός για δουλειά. Γκολ μόνο να μπει κι όπου να΄ναι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου