Σήμερα συμπληρώνονται 35 χρόνια από τη πρώτη μου πτήση. Τότε που, ως
μαθητευόμενος χειριστής αεροπλάνων, βιώνοντας ένα πολυ ιδιαίτερο καρδιοχτύπι
(κάτι μεταξύ ανυπομονησίας, ανήσυχου δισταγμού και, ενθουσιασμού για την
επιβεβαίωση ενός γνώριμου -αλλά ακόμα άγνωστου- κόσμου!) κάπου σε ένα μικρό
αεροδρόμιο λίγο βόρεια της Οξφόρδης, ξεκινούσα να απομυθοποιήσω ένα όνειρο που,
τότε ακόμα, μέσα μου έμοιαζε άπιαστο!
Έκτοτε, μία ολόκληρη ζωή στον αέρα· μία μακρά πορεία γνώσης, μια μεγάλη
προσωπική αλήθεια:
Δεν είμαι 'παιδί της θάλασσας', στα σίγουρα! Ούτε όμως στ’ αλήθεια, 'παιδί
του αέρα'!
Είμαι «ψυχή της Γαίας»!
Ναι, στη γη "ανήκω" · εκεί, μέσα στα πολυσχιδή πλούσια και
απρόβλεπτα μονοπάτια των τοπίων της, πετυχαίνω να συντονίζομαι στη πιο
αποδοτική - για τον δικό μου ψυχισμό- συχνότητα με τους αόρατους εσωτερικούς
κόσμους. Τους δικούς μου, αλλά καί τους δικούς Της. Εάν βέβαια δεχθούμε ότι
αυτοί οι κόσμοι είναι μεταξύ τους όντως διαφορετικοί· διότι μπορεί και να μην
είναι...
Αυτούς τους μαγευτικά εξαίσιους κόσμους όπου, ουσιαστικά, είναι μέσα τους
εκεί που πάλλεται η ζωή, που πραγματώνεται η αντιληπτική διασύνδεση του εαυτού
μας με το διαδραστικό "εξωτερικό" περιβάλλον. Και ως προς το τι είναι
εξωτερικό και τι εσωτερικό περιβάλλον και, εάν και σε τι διαφέρουν, είναι μία
εξαιρετικού ενδιαφέροντος φιλοσοφική, αλλά συνάμα, πολύ αποκαλυπτική διαδρομή.
Εάν δεν μου προσέφερε επί τόσα πολλά χρόνια τη δυνατότητα να θαυμάζω με
αστείρευτο δέος, με αχόρταγο ερευνητικό πάθος, τις γεωεικόνες τού αναγλύφου της
γης, να καταγράφω χαρτογραφώντας στη συνείδησή μου το πολυδιάστατο θαύμα του
ζωντανού πλανήτη δια μέσω του, ο «αέρας» ίσως να μη μου "μιλούσε" και
τόσο πολλά.
Τον αγάπησα για τις βιωματικά αποκαλυπτικές εικόνες που μου χάρισε, για τις
πύλες των λεπτών -μα βαθέων- επιγνώσεων που διορατικά σιγά-σιγά μού αποκάλυπτε.
Ο πλανήτης είναι ένα μαγευτικά περίπλοκο, άψογα συγκροτημένο σώμα πλούσιας
αστρικής ύλης, κατεργασμένης "περίτεχνα" στα εκπληκτικά εργαστήρια
του σύμπαντος, τους υπερκαινοφανείς αστέρες. Βιώνοντας τον ως ολότητα, ως
σύνθετο έμβιο οργανισμό, αντιλαμβάνεσαι τη ολοζώντανή του υπόσταση. Τον
αντιλαμβάνεσαι ακόμα και να αναπνέει· εισπνοή και άνοιξη, εκπνοή και φθινόπωρο.
Υπό αυτό το πρίσμα, στο κάτω-κάτω, τι είδους και πόση αξία θα μπορούσε να
έχει ποτέ ο αέρας, εάν δεν ήταν αυτή η "γη", εκεί, "από κάτω
του", να του αποδίδει νοηματική υπόσταση στις συνειδήσεις μας;
Και, εν τέλει, κατά πόσο ο αέρας δεν είναι και αυτός... γη;
Μπορεί ο κάθε αέρας να μην είναι . Για "Αυτόν" όμως, τον
'αιθέρα', για αυτή τη λεπτή ζωογόνο στρώση που ανταποκρίνεται και φεγγοβολάει
υπό την επίδραση του ζωοποιού ηλιακού φωτός, εκεί μπροστά, στο βάθος στη
φωτογραφία, δεν έχω καμία αμφιβολία.
Μία πιο λεπτή έκφανσή της, ίσως· όμως, σίγουρα, ο αέρας αυτός είναι, καί
Γη...!
arriton.gr
Ο Γιάννης Παπαδόπουλος
είναι πρώην πιλότος της Ολυμπιακής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου