Η Λίντα-Κάρολ από το Τέξας βρήκε τη μητέρα της στην ορεινή Ναυπακτία -Μια ιστορία υιοθεσίας και επανένωσης - LINDA CAROL FROM TEXAS FOUND HER REAL MOTHER IN GREECE

Η Λίντα Κάρολ με τη βιολογική της μητέρα, Χαρίκλεια

 10|05|2021 10:35    ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΡΠΟΖΗΛΟΥ

 ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Υιοθετήθηκε στην Αμερική και πέρασε έξι δεκαετίες της ζωής της, πιστεύοντας πως η μητέρα της πέθανε στη γέννα.

Η Λίντα-Κάρολ είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’50 και που, μέσα από ομιχλώδεις –και συχνά παράνομες- συνθήκες, δόθηκαν για υιοθεσία στην Αμερική. Μεγάλωσε με πολλή αγάπη και φροντίδα στο Χιούστον του Τέξας. Γνώριζε για την καταγωγή της όσα ήξεραν και οι θετοί της γονείς: ότι υιοθετήθηκε όταν ήταν 8 μηνών από το Βρεφοκομείο Αθηνών, ότι το όνομά της ήταν Ευτυχία (δεν ήξερε όμως καν πώς προφέρεται) και πως πιθανότατα η μητέρα της πέθανε στη γέννα της. Η αλήθεια όμως ήταν αρκετά διαφορετική: η βιολογική της μητέρα όχι μόνο ήταν εν ζωή, αλλά και δεν την ξέχασε ποτέ. Αυτή είναι η ιστορία του πώς η Λίντα–Κάρολ από το Τέξας βρήκε τις ρίζες, τη μητέρα, αλλά και την ευρύτερη οικογένειά της στην ορεινή Ναυπακτία.

«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήξερα πως είμαι υιοθετημένη. Οι θετοί μου γονείς, άλλωστε, πάντα μου έλεγαν την αλήθεια για όλα –και είχαν δίκιο. Όταν ένα παιδί γνωρίζει πως ό,τι και αν συμβεί εσύ του λες πάντα την αλήθεια, τότε χτίζεις μαζί του μια σχέση που τίποτα δεν μπορεί να την κλονίσει. Δεν ένιωσα ποτέ ούτε περιθωριοποιημένη ούτε στιγματισμένη».

 «Οι γονείς μου με υιοθέτησαν όταν ήμουν 8 μηνών, με τη βοήθεια ενός Έλληνα ιερέα και μιας οργάνωσης, της POGO (Parents of Greek Orphans). Ο ιερέας, μαζί με δύο δικηγόρους πίσω στην Ελλάδα, διοχέτευσαν στο Σαν Αντόνιο και στις γύρω περιοχές του Τέξας, γύρω στα 70 με 90 παιδιά. Οι γονείς μου δεν γνώριζαν πολλά για τη βιολογική μου οικογένεια και όσα ήξεραν ήταν πληροφορίες από τον Έλληνα δικηγόρο στην Αθήνα που χειρίστηκε την υιοθεσία μου. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτόν είχα γεννηθεί πρόωρη, ούτε 2 κιλά. Πιθανότατα η μητέρα μου πέθανε στη γέννα και εγώ στάλθηκα απευθείας από το νοσοκομείο στο ορφανοτροφείο –αυτή ήταν η εκδοχή του. Τα επίσημα χαρτιά που με συνόδευαν από το ορφανοτροφείο έγραφαν ότι το όνομά μου είναι Ευτυχία και ότι ήμουν βρέφος αγνώστων γονιών. Αργότερα έμαθα πως τίποτα από αυτά δεν ήταν αλήθεια…

Γνώριζα λοιπόν ότι είμαι Ελληνίδα, ότι το όνομά μου είναι Ευτυχία και ότι οι θετοί γονείς μου με υιοθέτησαν από το Βρεφοκομείο Αθηνών. Οι γονείς μου βέβαια, που δεν ήξεραν ελληνικά, δεν είχαν ιδέα πώς προφέρεται το όνομα Ευτυχία. Με ονόμασαν Linda Carol. Μόνο όταν ξεκίνησα να ψάχνω τη βιολογική μου οικογένεια έμαθα την προφορά, αλλά και το τι σημαίνει η λέξη «ευτυχία». Το αγαπώ το όνομά μου, και ιδιαίτερα την ετυμολογία του. Πλέον, όχι μόνο η ελληνική μου οικογένεια, αλλά και οι φίλοι μου και ο άντρας μου, με φωνάζουν Ευτυχία –δεν μπορώ να θυμηθώ από πότε ο σύζυγός μου έχει να με αποκαλέσει Linda Carol!».

To 1961, σε ηλικία 3 ετών, η Λίντα – Κάρολ πήρε και επίσημα την αμερικανική υπηκόοτητα

«Οι θετοί μου γονείς ήταν υπέροχοι, ευγενικοί και στοργικοί Χριστιανοί. Πραγματικά, μου χάρισαν μια υπέροχη παιδική ηλικία και μια υπέροχη ζωή. Ως μοναχοπαίδι ένιωθα πολύ κοντά τους, περισσότερο ενδεχομένως από όσο μπορεί να νιώθουν άλλα παιδιά με τους βιολογικούς τους γονείς. Μεγαλώνοντας, δεν μπορώ να πω ότι ένιωθα ιδιαίτερους δεσμούς με την Ελλάδα, αν και πάντα μου άρεσε να πηγαίνω σε ελληνικά φεστιβάλ και ιδιαίτερα το ελληνικό φαγητό. Αλλά επειδή ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη δεν ένιωθα πως λείπει κάτι από τη ζωή μου. Μεγαλώνοντας, γνώρισα και παντρεύτηκα τον άντρα μου, τον Μπομπ, και αποκτήσαμε και δυο παιδιά, την Χέδερ και τον Τζάστιν. Οι γονείς μου τα λάτρεψαν τα εγγόνια τους και δεν χρειάστηκε να τα αφήσω ούτε για μια στιγμή στον παιδικό σταθμό ή σε babysitter –ήταν πάντα εκεί να τα προσέχουν. Δυστυχώς και οι δύο οι γονείς μου τα τελευταία τους χρόνια έπασχαν από άνοια… Ο πατέρας μου πέθανε το 2015 και η μητέρα μου το 2017. Μετά από την απώλεια της μητέρας μου ένιωσα σαν να είμαι και πάλι ορφανή. Οι μόνοι συγγενείς αίματος που είχα και γνώριζα ήταν τα παιδιά μου. Τότε λοιπόν αποφάσισα να ψάξω, μήπως και βρω την βιολογική μου οικογένεια. Αναρωτιόμουν αν υπήρχε κάποιος στη μακρινή Ελλάδα που να μοιάζει με μένα, να συμπεριφέρεται όπως εγώ, να έχει το ίδιο ταλέντο με μένα στη μουσική… Κυρίως όμως αναρωτιόμουν: υπάρχει άραγε μια οικογένεια στην οποία ανήκω και εγώ;».

«Ήμουν πολύ τυχερή στην αναζήτησή μου. Το πώς εξελίχθηκαν όλα τόσο γρήγορα ήταν σαν θαύμα –οι περισσότερες αντίστοιχες έρευνες διαρκούν χρόνια, μπορεί και ολόκληρες δεκαετίες. Εγώ βρήκα την βιολογική μου οικογένεια μέσα σε 3 μήνες! Στην αρχή βέβαια δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για το πώς έπρεπε να ξεκινήσω την αναζήτησή μου. Επιπλέον, σκεφτείτε πόσο δύσκολο ήταν να ψάχνω από την Αμερική, χωρίς καν να μιλάω ελληνικά. Μίλησα με 2–3 φίλους που είχα από το Σαν Αντόνιο, επίσης Έλληνες υιοθετημένους, αλλά κανείς τους δεν ήξερε να με καθοδηγήσει. Οπότε έκατσα στον υπολογιστή μου και πληκτρολόγησα στην μπάρα αναζήτησης τις εξής λέξεις: «Greek adoptions in the 1950s (ελληνικές υιοθεσίες τη δεκαετία του 1950)». Στα αποτελέσματα εμφανίστηκε ένα άρθρο των New York Times με τον τίτλο: Ιστορίες χαμένων μωρών και κλεμμένων ταυτοτήτων: Ένα ελληνικό σκάνδαλο αντηχεί στη Νέα Υόρκη («Tales of Stolen Babies and Lost Identities: A Greek Scandal Echoes in New York»). Αυτό το άρθρο το εμφάνιζε σε δύο σάιτ. Στο δεύτερο σάιτ, στα σχόλια, υπήρχε και ένα σχόλιο από τον γιο του ιερέα που είχε μεσολαβήσει στην δική μου υιοθεσία! Επικοινώνησα μαζί του αλλά δεν είχε να μου δώσει περισσότερες πληροφορίες από αυτές που ήδη είχα. Γνώριζε όμως μια καθηγήτρια την Gonda Van Steen -νεοελληνικής και βυζαντινής ιστορίας, γλώσσας και λογοτεχνίας-, η οποία ερευνούσε αυτές τις υιοθεσίες και με παρότρυνε να επικοινωνήσω μαζί της.

Η νονά μου με πήρε από την αγκαλιά της μητέρας μου και με πήγε στην αστυνομία χωρίς να της πει τίποτα

Πράγματι, επικοινώνησα μαζί της και με βοήθησε ώστε να πάρω τον φάκελό μου από το Βρεφοκομείο Αθηνών. Εκείνη την περίοδο ήταν και η ίδια στην Ελλάδα για την έρευνά της και μου μετέφρασε μια δισέλιδη επιστολή του Ορφανοτροφείου, καθώς και 9 σελίδες εγγράφων που συνόδευαν την επιστολή. Τότε ήταν που μάθαμε πως όσα είχε πει ο δικηγόρος στους θετούς μου γονείς ήταν ψέματα. Είχα μπει στο ορφανοτροφείο ως Ευτυχία Νούλα, εξώγαμη κόρη της Χαρίκλειας Νούλα από τη Στράνωμα (χωριό της Ναυπάκτου). Με είχε παραδώσει στην ελληνική Αστυνομία η νονά μου, η οποία ισχυρίστηκε πως η μητέρα μου με άφησε στο κατώφλι της και πως φοβάται ότι, αν με πάει πίσω σε αυτήν, θα μ’ εγκαταλείψει ξανά. Αυτό βέβαια δεν ίσχυε. Όπως έμαθα αργότερα, η νονά μου έπεισε τη μητέρα μου να πάει στην Αθήνα, με το πρόσχημα πως θα της βρει δουλειά, ενώ στην πραγματικότητα την είχε δωροδοκήσει ο προπάππους μου, για να με ξεφορτωθεί. Η νονά μου λοιπόν με πήρε από την αγκαλιά της μητέρας μου και με πήγε στην αστυνομία χωρίς να της πει τίποτα. Στη συνέχεια, επέστρεψε στο χωριό και δεν είπε ποτέ τίποτα σε κανέναν για το τι ακριβώς έκανε, ενώ η μητέρα μου αγνοώντας το τι έχει συμβεί έμεινε για εννέα μήνες άστεγη στην Αθήνα.

Αφού λοιπόν μεταφράσαμε τα χαρτιά, η Gonda Van Steen επικοινώνησε με τον πρόεδρο του χωριού Στρανώνα, τον Κωνσταντίνο Νούλα, ο οποίος, όπως αποδείχτηκε, είναι ξάδερφος μου! Όταν του εξήγησε για ποιον λόγο τον έχει καλέσει, ο Κωνσταντίνος αναφώνησε: «Θεέ μου, πρέπει να είναι η χαμένη κόρη της Χαρίκλειας, η Ευτυχία!» Ήξερε το όνομά μου και ήταν πλέον φανερό πως η μητέρα μου δεν με είχε ξεχάσει. Επίσης ο Κώστας ρώτησε την Gonda: «Μα γιατί δεν πήρε τηλέφωνο η ίδια η Ευτυχία;» Τότε η Gonda του απάντησε ότι η Ευτυχία δεν μιλάει ελληνικά και ο Κώστας εξεπλάγην: «Τι εννοείς δεν μιλάει ελληνικά; Δεν είναι στην Ελλάδα;» Δεν τους είχε περάσει ποτέ από το μυαλό πως δεν ήμουν εδώ και τους έκανε φοβερή εντύπωση όταν έμαθαν πως με είχαν υιοθετήσει Αμερικανοί.

Δεν είχα την προσδοκία ότι θα βρω τη βιολογική μου μητέρα, καθώς ο δικηγόρος που είχε διευθετήσει την υιοθεσία μου είχε πει στους θετούς μου γονείς πως πέθανε στην γέννα. Είχα, όμως, την ελπίδα ότι θα βρω κάποια μέλη της οικογένειάς μου –ίσως αδέρφια, θείους και ξαδέρφια. Ακόμα, όμως, και όταν έμαθα το όνομα της μητέρας μου, δεν ήξερα αν την έχω προλάβει ζωντανή ή ήταν πλέον αργά... Επίσης, δεν ήξερα αν ήθελε να με συναντήσει. Περίμενα με μεγάλη αγωνία καθετί νεότερο από την Ελλάδα. Και όταν φυσικά ήρθαν τα νέα ήταν πολύ καλύτερα από όσο μπορούσα ποτέ να φανταστώ». 

«Το ότι η μητέρα μου είναι εν ζωή το έμαθα από ένα mail της Gonda. Μου έγραφε ότι, όπως έμαθε από τον ξάδερφό μου, τον Κωνσταντίνο, είναι 79 χρονών και είναι καλά στην υγεία της. Ότι παντρεύτηκε, αλλά δεν απέκτησε άλλα παιδιά. Ότι ήμουν το μοναχοπαίδι της και ότι ποτέ δεν με ξέχασε. Εγώ βέβαια είχα ήδη αρχίσει να κλαίω, όταν διάβασα ότι έχω έναν ξάδερφο. Και όταν είδα ότι η μητέρα μου είναι ζωντανή και ότι δεν με ξέχασε ποτέ, τότε πλέον έκλαιγα με λυγμούς και τα δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπό μου χωρίς σταματημό. Ήμουν το μοναχοπαίδι της, τα δικά μου παιδιά ήταν τα μοναδικά της εγγόνια. Ύστερα από λίγες μέρες, μίλησα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο, με τη βοήθεια δικών της φίλων από το χωριό, που μας βοήθησαν στη μετάφραση. Και μια εβδομάδα μετά, ταξίδεψα στην Ελλάδα μαζί με την κόρη μου τη Χέδερ, για να συναντήσω τη μητέρα μου και την υπόλοιπη οικογένεια.

Κατά τη διάρκεια της πτήσης έψαξα να βρω πώς μεταφράζεται το «Hello, mother». Το βρήκα ως «χαίρετε μητέρα» και το έλεγα ξανά και ξανά, ελπίζοντας πως το προφέρω σωστά.

Για να είμαι ειλικρινής είχα άγχος για αυτήν την πρώτη συνάντηση. Ήταν λίγο τρομακτικό το γεγονός ότι θα πήγαινα σε μια άλλη χώρα, να συναντήσω ανθρώπους που δεν ήξερα. Επίσης, δεν μιλούσα τη γλώσσα τους. Η μόνη λέξη που ήξερα ήταν το «ώπα», οπότε κατά τη διάρκεια της πτήσης έψαξα να βρω πώς μεταφράζεται το «Hello, mother». Το βρήκα ως «χαίρετε μητέρα» και το έλεγα ξανά και ξανά, ελπίζοντας πως το προφέρω σωστά.

Καθώς το αεροπλάνο προσέγγιζε την έξοδό μας άρχισα να ιδρώνω, παράλληλα να κρυώνω, να τρέμω, να νιώθω ναυτία. Αναρωτιόμουν πώς θα είναι η συνάντηση. Θα είναι αμήχανη; Περίεργη; Πώς θα νιώσω για τη μητέρα μου, θα είναι σαν ξένη; Ευτυχώς με το που κατέβηκα από το αεροπλάνο ένιωσα καλύτερα. Πήραμε τις αποσκευές μας και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο. Εκεί είδα τον ξάδερφό μου, που τον αναγνώρισα από το Facebook. Αμέσως με πήρε αγκαλιά. Και μετά, με οδήγησε σε μια μικροκαμωμένη γυναίκα, με βαμμένα ξανθά μαλλιά, που κρατούσε μια τεράστια ανθοδέσμη και μου είπε: «Και εδώ είναι η μητέρα σου». Μου έδωσε τα λουλούδια και αμέσως με πήρε στην αγκαλιά της, πριν καν προλάβω να της το «Χαίρετε μητέρα».

Κλαίγαμε και οι δύο, η μια κρατούσε την άλλη και η μητέρα μου έλεγε συνέχεια «παιδάκι μου» και «αγάπη μου». Μαζί τους ήταν και η μικρότερη αδερφή της, η θεία Γεωργία, καθώς και ο άντρας της, ο Κώστας, ενώ είχαν φέρει και τον εγγονό τους τον Γιώργο, που τότε ήταν 15 χρονών και μιλούσε πολύ καλά Αγγλικά, ώστε να μας βοηθήσει στη μετάφραση. Δεν είχα δηλαδή κανέναν λόγο να αγχώνομαι. Από την πρώτη στιγμή που τους γνώρισα, από την πρώτη στιγμή που τους αγκάλιασα δεν ένιωσα ποτέ άβολα ή ξένα ή παράξενα. Ένιωσα από την αρχή πως είναι η οικογένειά μου».

«Κλαίγαμε και οι δύο, η μια κρατούσε την άλλη και η μητέρα μου έλεγε συνέχεια "παιδάκι μου" και "αγάπη μου"»

«Όλα αυτά συνέβησαν τον Ιούνιο του 2017 και έκτοτε δεν μπορώ να μείνω μακριά από την Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζω το 27ο ταξίδι μου στην πατρίδα μας! Αγαπώ την ελληνική μου οικογένεια και με αγαπάνε και αυτοί εξίσου. Εδώ και τρία χρόνια μαθαίνω ελληνικά, αλλά είναι δύσκολη γλώσσα. Ο ανιψιός μου ο Γιώργος με βοηθάει με τις μεταφράσεις και ταξιδεύει μαζί μου ανά την Ελλάδα. Πηγαίνω σε μαθήματα ελληνικών χορών με τη θεία μου. Επίσης έχω ασπαστεί την ορθοδοξία. Ο σύζυγός μου επίσης έχει αγαπήσει την Ελλάδα, αλλά και την οικογένειά μου, και έρχεται όσο πιο συχνά μπορεί και αυτός μαζί μου. Τον Οκτώβριο του 2018 βαφτίστηκε Χριστιανός Ορθόδοξος στο μοναστήρι της Μεταμόρφωσης και μαντέψτε τι όνομα πήρε: Ευτύχιος! Ευτυχία και Ευτύχιος –φαντάζομαι πως αν ποτέ πάρουμε λαχείο θα πρέπει να κερδίσουμε!».

Το 2017 η Ευτυχία και ο άντρας της ανανέωσαν τους γαμήλιους όρκους τους στην πλατεία του χωριού

«Για τις υιοθεσίες των δεκαετιών 1950–60 γνωρίζουμε πλέον πως παραπάνω από 3.200 παιδιά στάλθηκαν στην Αμερική και περίπου άλλα 600 στην Ολλανδία. Πολλές από αυτές τις υιοθεσίες ήταν παράνομες. Σε αυτό το κύκλωμα συμμετείχαν διευθυντές ορφανοτροφείων, δικηγόροι, γιατροί, νοσοκόμες, ακόμα και ορισμένοι ιερείς. Αδίστακτοι μεσάζοντες, προκειμένου να γεμίσουν τις τσέπες τους, έστελναν τα παιδιά στο εξωτερικό με όσο το δυνατόν λιγότερα έγγραφα μαζί τους, στερώντας τους ουσιαστικά την πρόσβαση στο παρελθόν τους. Για χρόνια αυτές οι υιοθεσίες αποτελούσαν θέμα ταμπού. Πλέον, η όλη ιστορία συζητιέται πιο ανοιχτά, τόσο στην Ελλάδα, στην Αμερική, αλλά και στην παγκόσμια κοινότητα.

Όταν το 2017 βρήκα τη βιολογική μου μητέρα, αλλά και την ευρύτερη οικογένειά μου, αποφάσισα πως θέλω να βοηθήσω και άλλους ανθρώπους που έχουν αντίστοιχες ιστορίες με τη δική μου: να βρουν τις ρίζες τους, αλλά και τις απαντήσεις στα ερωτήματα που ενδεχομένως τους απασχολούν τόσα χρόνια. Έτσι, με τη βοήθεια και άλλων ανθρώπων με τον ίδιο στόχο, το 2019 ίδρυσα τον Μη-Κερδοσκοπικό Οργανισμό The Eftychia Project, που έχει έδρα του στις ΗΠΑ. Ουσιαστικά προσφέρουμε βοήθεια και υποστήριξη, χωρίς χρέωση, σε ανθρώπους που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και αναζητούν τις ρίζες τους, αλλά και σε ελληνικές οικογένειες που ψάχνουν παιδιά που δόθηκαν για υιοθεσία. Το βασικό πεδίο της έρευνάς μας είναι οι υιοθεσίες του διαστήματος 1950-1960. Αρχικά εστιάζαμε στις υιοθεσίες της Αμερικής, πλέον, όμως, αναλαμβάνουμε και περιπτώσεις ανθρώπων που δόθηκαν και σε άλλες χώρες. Το 2020 ξεκινήσαμε και τη δωρεάν διανομή DNA kit, προκειμένου να διευρύνουμε τη βάση των ανθρώπων που αναζητούν τις οικογένειές τους. Ήδη μέσω του DNA kit έχουμε δει αποτελέσματα! Καταφέραμε να επανενώσουμε αδέρφια στην Ελλάδα που έμειναν χώρια για επτά δεκαετίες, ενώ στην πραγματικότητα η απόσταση μεταξύ τους ήταν μόλις 80 χιλιόμετρα… Πολύ σημαντική είναι και η υποστήριξη μετά την επανένωση και είναι μέσα στις υπηρεσίες που επίσης προσφέρουμε».

«Επιπλέον, επιδιώκουμε να διεκδικήσουμε ορισμένες αλλαγές ζωτικής σημασίας για τη διερεύνηση αυτών των υποθέσεων, που προϋποθέτουν τα εξής: πλήρη διαφάνεια από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και των ιδρυμάτων που σχετίζονται με τις υιοθεσίες, απεριόριστη πρόσβαση των εμπλεκομένων στα έγγραφα που τους αφορούν, την ίδρυση βάσης DNA για βιολογικές οικογένειες και υιοθετημένα μέλη και τέλος, τη δυνατότητα ταχείας έκδοσης ιθαγένειας για όσους γεννήθηκαν στην Ελλάδα και υιοθετήθηκαν στο εξωτερικό.

Υπάρχουν εκατοντάδες μητέρες που γέννησαν και θήλασαν υγιέστατα μωρά και λίγες μέρες αργότερα ενημερώθηκαν για τον υποτιθέμενο θάνατό τους

Συχνά λέω πως οι ιστορίες μας είναι όλες διαφορετικές, αλλά ταυτόχρονα και ίδιες. Χιλιάδες από εμάς προερχόμαστε από τις ίδιες συνθήκες που επικρατούσαν στη σκοτεινή περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Ένα μοτίβο που συναντάμε συχνά, είναι αυτό της ανύπαντρης μητέρας, που έδωσε το παιδί της για υιοθεσία, χωρίς η ίδια να το θέλει -μόνο και μόνο επειδή έγινε η ντροπή της οικογένειας, η παρακατιανή του χωριού. Αυτή άλλωστε είναι και η δική μου ιστορία.

Ένα άλλο μοτίβο που συναντάμε είναι οι μητέρες που έμειναν χήρες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους ή λίγο μετά την γέννα και δεν είχαν τα μέσα να συντηρήσουν ένα βρέφος –ενώ πολλές φορές είχαν και άλλα παιδιά να ταΐσουν. Εδώ πολλές φορές βλέπουμε να ενδίδουν στις προτροπές των συγγενών ή των επιτήδειων δικηγόρων να δώσουν το νεότερο παιδί, το βρέφος δηλαδή, για υιοθεσία. Η τρίτη περίπτωση είναι οι κλοπές μέσα στα ίδια τα νοσοκομεία. Υπάρχουν εκατοντάδες μητέρες που γέννησαν και θήλασαν υγιέστατα μωρά και λίγες μέρες αργότερα ενημερώθηκαν για τον υποτιθέμενο θάνατό τους. Όταν ζητούσαν να δουν τα νεκρά μωρά τους τούς έλεγαν πως έχουν ήδη τοποθετηθεί σε σφραγισμένα κουτιά ή πως έχουν θαφτεί σε ομαδικούς τάφους. Και υπάρχουν και περιπτώσεις γονέων που άφησαν τα παιδιά τους σε ορφανοτροφεία, πιστεύοντας πως θα μπορέσουν να επιστρέψουν και να τα πάρουν, μόλις οι συνθήκες είναι λίγο πιο ευνοϊκές. Όταν όμως επέστρεφαν διαπίστωναν ότι τα παιδιά τους έχουν δοθεί για υιοθεσία και ότι με τα χαρτιά που είχαν υπογράψει, παραχωρούσαν την κηδεμονία στην διεύθυνση του ορφανοτροφείου.

Αν και πλέον είμαστε πιο προοδευτικοί στο ενδεχόμενο ενός παιδιού εκτός γάμου, σε ορισμένα μέρη εξακολουθεί να υπάρχει η αντίληψη που επικρατούσε στα χωριά τη δεκαετία του 1950 –πως το να έχεις ένα παιδί χωρίς να έχεις σύζυγο είναι ντροπή. Όσο όμως η δική μου γενιά, αλλά και η γενιά των παιδιών μου, μαθαίνει τα καλά κρυμμένα οικογενειακά μυστικά που έρχονται πλέον στην επιφάνεια, τόσο αυτές οι αντιλήψεις αρχίζουν να εξασθενούν και να αλλάζουν».

Info:

www.facebook.com/TheEftychiaProject

www.theeftychiaproject.org

e-mail: theeftychiaproject@gmail.com

325,000 dwt giant bulker gets the wind rotor treatment, Vale keen on further sail investments

 Sam Chambers May 14, 2021

 

The largest ship to date has had wind propulsion kit fixed to its deck. Pan Ocean’s 325,000 dwt Sea Zhoushan very large ore carrier newbuild, due to go on charter to Brazilian miner Vale, is now sporting five white, 25 m high Norsepower rotor sails across its huge deck. The rotor sails can be tilted by using hydraulic cylinders. The solution is fully automated and detects whenever the wind is strong enough to deliver fuel and emission savings, at which point the sails start automatically.

The sails’ manufacturer, Norsepower, claims the new vessel will enjoy an efficiency gain of up to 8% and a consequent reduction of up to 3,400 tons of CO2 per year. By Splash estimates, the installed equipment will result in fuel savings of just over $500,000 a year based on today’s Rotterdam VLSFO prices.

Further wind rotors are likely to be added on other ships on contract to the Brazilian miner. Rodrigo Bermelho, shipping technical manager at Vale, said that if the pilot with the Sea Zhoushan proves effective, at least 40% of Vale’s long term chartered fleet could be able to use the technology, which would result in a reduction of almost 1.5% of Vale’s annual iron ore maritime transport emissions.

Commenting on the installation, Tuomas Riski, CEO of Norsepower, said: “Installing our rotor sails on the first VLOC demonstrates that our technology is adaptable across varied operational profiles and vessel types. As vessel operators and charterers strive to decarbonise, the value of wind propulsion for both a retrofit and newbuild vessels is undeniable.”

 

Εκβάθυνση και διεύρυνση της διώρυγας του Σουέζ - DREDGING OF SUEZ CANAL ENTRANCES

...για πολλά χρόνια τώρα, τα ευκόλως εννοούμενα δεν παραλείπονται, ακριβώς διότι τα σοβαρά τα κρατάνε για το τέλος, και όποτε τους συμφέρει.

Δηλαδή,  πολλές κουβέντες για το προφανές, την εκβάθυνση των άκρων ας πούμε...

Όπως έχω ξαναγράψει, αυτή είναι η μία παράμετρος, η άλλη είναι ο τρόπος διαχείρηση για τα διερχόμενα πλοία, και η παροχή βοηθείας, αντί να τους σπρώχνεις στην ζημιά και μετά να ζητάς τα ακατόρθωτα.

Ξεκίνησαν με 900 εκατ, έχουν πέσει στα 600, και έτσι και γίνει κάποια συννενόηση και κόψουν το Σουέζ, θα τους πληρώνουν για να περάσουν....

Από την άλλη, η Αίγυπτος παρουσιάζει την μεγαλύτερη ανάπτυξη παγκοσμίως, και αυτό δεν γίνεται τυχαία, άρα μια πιο προσεκτική προσέγγιση στο θέμα Σουέζ, θα τους κρατήσει για πολλά χρόνια στο προσκήνιο.

+++

16 ΜΑΪΟΥ 2021

Εγκρίθηκε από τον Πρόεδρο της Αιγύπτου, Abdel Fattah el-Sisi

 Ο Πρόεδρος Abdel Fattah el-Sisi ενέκρινε την επέκταση του νότιου άκρου της διώρυγαςτου Σουέζ που είχε συζητηθεί στις 11 Μαΐου 2021 μετά από επίσκεψη στα κεντρικά γραφεία της Αρχής Της Διώρυγας του Σουέζ (SCA) στην Ισμαηλία της Αιγύπτου.

Θα είναι η δεύτερη τέτοια επέκταση της διώρυγας του Σουέζ τα τελευταία χρόνια. 

Το 2015 το βόρειο άκρο διευρύνθηκε και εκβαθύνθηκε.

Το ατύχημα του Ever Given το Μάρτιο οδήγησε ορισμένους ειδικούς να προτείνουν διεύρυνση και εκβάθυνση, επισημαίνοντας ότι η διώρυγα δεν ήταν σε θέση να εξυπηρετήσει τα μεγαλύτερα σκάφη μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων στον κόσμο, μερικά από τα οποία μπορούν να μεταφέρουν περισσότερα από 22.000 TEU’s, οπότε απαιτείται επέκταση για να αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά στο μέλλον.

Οι Αρχές της Διώρυγας έχουν ήδη δαπανήσει σημαντικά ποσά για τα βόρεια τμήματα της διώρυγας πριν από μερικά χρόνια, οπότε φαίνεται ότι ήταν θέμα χρόνου να επεκταθούν τα νότια τμήματα, με το συμβάν του Ever Given να επιταχύνει τις εξελίξεις.

theseanation.gr

Οι κινήσεις της οικογένειας Στέγγου στη ναυτιλία και ο Γιώργος Γιουρούκος

Μηνάς Τσαμόπουλος  9 Μαίου 21 

Την ενδυνάμωση της παρουσίας της στη ναυτιλία δρομολογεί η οικογένεια Kωνσταντίνου Στέγγου και οι γιοί του, Aνδρέας και Γιώργος. Μετά την πώληση του Πόρτο Καρράς, μπορεί οι δραστηριότητες της είναι περιορισμένες επί του παρόντος, όμως απέκτησε σημαντική ρευστότητα.

Το άνοιγμα του επενδυτικού ορίζοντα είναι  ο λόγος που από το 2020 η οικογένεια Στέγγου  προχώρησε στην ίδρυση τριών εταιρειών με αντικείμενο  τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, τον τουρισμό και το  real estate.  Ειδικότερα:

α) της εταιρείας T.O. Constructions A.E. (θυγατρική κατά 88,42% της T.O. International Holding LTD), με έδρα την Ελλάδα, μέσω της οποίας πλέον, θα ασκείται η δραστηριοποίηση του ομίλου στον κατασκευαστικό τομέα,

β) της T.O. Shipping LTD, θυγατρική σε ποσοστό 100% της T.O. International Holding LTD,  με έδρα την Κύπρο, μέσω της οποίας  ασκείται η δραστηριοποίηση του ομίλου στον τομέα της ναυτιλίας  και

γ) της εταιρείας PFC Premier Finance Corporation LTD -θυγατρική εταιρεία σε ποσοστό 100% της T.O. International Holding LTD) με έδρα την Κύπρο.

Η οικογένεια έχει σχέσεις με τη ναυτιλία αφού είναι μέτοχος στην Technomar Shipping Inc και είναι συνιδρύτρια της μαζί με τον Γιώργο Γιουρούκο. Ιδρύθηκε το 1994 και εκ τότε δραστηριοποιείται στο τομέα του ξηρού φορτίου και των εμπορευματοκιβωτίων. Μέτοχος από την οικογένεια με ποσοστό 49% είναι  ο Ανδρέας Στέγγος.

Σήμερα διαθέτει στόλο από 91 πλοία εκ των οποίων τα 56 είναι μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων.  Η Technomar καταλαμβάνει την  τρίτη θέση  ανάμεσα στις ελληνικών συμφερόντων εταιρείες που διαχειρίζονται πλοία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτιίων μετά την  Costamare της οικογένειας Κωνσταντακόπουλου  που έχει 70  και της Danaos του δρ Ιωάννη Κούστα με 63.

Επίσης, είναι μέτοχοι στην Poseidon Containers Holdings η οποία είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης (NYSE).

Στη ναυλαγορά των container ships  τα κέρδη είναι τεράστια. Είναι τόσο  μεγάλη η ζήτηση για εισαγωγή εμπορευμάτων, που έχει οδηγήσει από τον περασμένο Νοέμβριο στην αύξηση των ναύλων,  με τις εταιρείες Τακτικών Γραμμών τις λεγόμενες Liners να έχουν αρχίσει όλες να καταγράφουν κέρδη.

Οι ελληνικών συμφερόντων ναυτιλιακές εταιρείες ελέγχουν το 7% του παγκόσμιου στόλου πλοίων μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων.

Τα φορτία για τα container ships αυξήθηκαν από τους 100 εκατομμύρια τόνους το 1980 στους 1,8 δισεκατομμύρια τόνους το 2017.

Η ανάπτυξη του στόλου των container ships την 20ετία  2000-2020 ήταν σε ποσοστό 107% από τα 2.600 πλοία στα 5.400.

Ο αριθμός των εμπορευματοκιβωτίων αυξήθηκε κατά 420% από τα 4,5 εκατομμύρια στα 23,4 εκατομμύρια.

Η χωρητικότητα του στόλου με βάση τόνους dw αυξήθηκε κατά 330% από τα 65 εκατ. στα 280 εκατομμύρια.

Υπό ναυπήγηση είναι συνολικά 283 container ships συνολικής χωρητικότητας 1.940.200 τόνων dw.

Οι οικογένεια Στέγγου στο διάστημα Νοέμβριος 2020 έως και τον Ιανουάριο 2021 μέσω της  Τ.Ο.Shipping θυγατρική της εισηγμένης εταιρείας τους “Tεχνική Oλυμπιακή” αγόρασε ποσοστά σε έξι πλοία  καθένα από τα οποία, ως είθισται, ανήκει σε μονοβάπορη εταιρεία δηλαδή εταιρεία που έχει μόνο ένα πλοίο. Αυτό γίνεται στη Ναυτιλία και ειδικά σε ομίλους προκειμένου  το κάθε πλοίο να έχει στεγανά και να μην επιβαρύνει με αβαρίες όλο τον Όμιλο.

Πρόκειται για τις νεοσύστατες εταιρείες  Akiteta Marine, Kalmar Maritime,  Kithira Maritime, Kimi Maritime , Klaireda  Maritime και Stamatis B.Maritime.  Συνολικά διαθέτουν έξι πλοία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων   ηλικίας άνω των 16 ετών.  Η αγορά τους   κόστισε  73,7 εκατομμύρια  δολάρια εκ των οποίων  21,7 καλύφθηκαν από τραπεζικό δανεισμό. Η Τεχνική Ολυμπιακή  πλήρωσε 7,3 εκατομμύρια ως συμμετοχή για την αγορά των πλοίων, ποσόν που αντιστοιχεί  στο ποσοστό που έχει στις  έξι μονοβάπορες.

Την εμπορική διαχείριση -commercial management των έξι πλοίων έχει αναλάβει η Conchart  Commercial INC και την τεχνική διαχείριση η Technomar

Ο συνεταίρος των Στέγγων

Ο συνεταίρος των Στέγγων στη ναυτιλία ο Γιώργος Γιουρουκος θεωρείται είναι από τους πιο δυναμικούς Έλληνες πλοιοκτήτες.  Άρχισε να δραστηριοποιείται στη ναυτιλιακή βιομηχανία  σε ηλικία 28 ετών ως υπάλληλος  ναυτιλιακής εταιρείας. Προηγουμένως είχε φροντίσει να λάβει την κατάλληλη μόρφωση.  Έχει Bachelor  στην  Marine Engineering  από το College of London University (UK) και   Master in Engineering από το  Brunel University της Αγγλίας (UK).

Έχοντας μόλις έναν χρόνο στα ναυτιλιακά δρώμενα, αποφασίζει  το 1994, σε ηλικία 29 ετών, να ιδρύσει μαζί με τον Ανδρέα  Στέγγο την Technomar Shipping Inc,  η έδρα της οποία βρίσκεται  στο κέντρο της Κηφισιάς.

Τον Έλληνα πλοιοκτήτη, περιγράφουν στελέχη της ναυτιλίας που έχουν συνεργαστεί μαζί του, ως έναν «πολύ δυναμικό επιχειρηματία ο οποίος  παρακολουθεί ο ίδιος κάθε κίνηση που γίνεται στην εταιρεία». Είναι εκείνος από τους δύο συνεταίρους που έχει  καθημερινή και συχνή  επαφή με το προσωπικό.

Είναι απαιτητικός  από τους συνεργάτες του και θέλει όλα να λειτουργούν ρολόι και  σύμφωνα με τις υποδείξεις του. Όμως αν γίνει κάποια κίνηση εκτός της πεπατημένης, ζητάει πλήρη ενημέρωση και εξηγήσεις και δεν διστάζει, όταν πείθεται,  να αποδεχθεί την ορθότητά της.    Ως επιχειρηματίας ακολουθεί μια επιθετική πολιτική στη ναυτιλία, με αγορές και ναυπηγήσεις.

Μεγάλο του πάθος είναι η ταχύτητα και οι μηχανές μεγάλου κυβισμού οι οποίες αποτελούν αξιοθέατο στο χώρο στάθμευσης  της εταιρείας. Δεν λέει πάντως “όχι” και στα γρήγορα αυτοκίνητα. Το ίδιο πάθος τον κυριεύει και στη θάλασσα όπου ασχολείται με τα ταχύπλοα. Είναι παντρεμένος και πατέρας ενός γιού και μίας κόρης.

  newmoney.gr

Pandemic border restrictions in Norway won’t keep these Swedish twins apart

                      

The twins have met every week on the Norwegian-Swedish border. Photo: Petter Berntsen/AFP

Two 73-year-old twins have met on a bridge linking Norway and Sweden every weekend throughout the pandemic, each keeping to their side of the border due to pandemic restrictions.

They haven’t been allowed to have each other over to their homes for a year now because of COVID-19. But every week, whatever the weather, Ola and Pontus Berglund stay well behind a thin, yet impassable line on the ground, bringing camping chairs, thermoses, sandwiches and plenty of good cheer.

“We’re not allowed to cross the border. I have to stay one metre away on my side and he has to stay back one metre on his side,” Ola explains, the little Norwegian and Swedish flags they’ve attached to the bridge fluttering in the wind.

“So basically there has to be two metres between us,” he says, pushing his chair back, suddenly aware that he is too close.

At his feet, painted on the road, is a simple white line, the words “Norge” and “Sverige ” on either side.

 

Ola Berglund (R) sits on the Norwegian side and his brother Pontus sits on the Swedish side of the old bridge of Svinesund, that links the countries. Photo: Petter Berntsen

“The pandemic hasn’t stopped us”

The pandemic has put a halt to the identical twins’ weekly visits to each other’s homes.

Ola lives in Halden, in southeastern Norway, where he moved almost 40 years ago for love, while Pontus lives a half-hour drive away in the southwestern Swedish town of Stromstad.

Instead, they come together here, at a distance, on the old Svinesund bridge that straddles a fjord between the two countries.

They’ve celebrated their 72nd and 73rd birthdays this way on April 20th.

“It’s very strange but it’s become a need, a pressing need, because we used to see each other every week and we wanted to continue that,” says Pontus from the Swedish side.

“The pandemic hasn’t stopped us from seeing each other and for us, that’s a victory.”

While the local restrictions have changed over the months as the virus situation has evolved, the border has remained closed.

The closure has angered Norwegians – many of whom own summer homes in Sweden, where life is cheaper – to such an extent that they sued the Norwegian state to get it to lift the mandatory quarantine required when they return home.

Pontus (L) and Ola Berglund meet each other on May 1st. Photo: Petter Berntsen / AFP

“A little party”

The few motorists who use the bridge usually smile or wave at the two grey-bearded gents sitting in their chairs.

Ola, a former nursing assistant who now spends his time making scenery for a theatre, and Pontus, an artist and amateur ornithologist, have become local celebrities, with some people driving up to five hours just to take their photograph.

“That’s not very important to us. The important thing to us is to be able to get together and talk about whatever we want,” says Ola, sporting a red bow tie to mark Labour Day on May 1st.

From their privileged perch, the two have, on occasion, found themselves in the role of benevolent smugglers – like the day when they delivered a puppy born in Sweden to its new family in Norway.

That’s their fondest memory, they say.

In over a year, they’ve only missed their weekly rendezvous three times, because of stubborn police who wouldn’t let them onto the bridge.

Otherwise, they’ve kept to their schedule through blizzards and heatwaves, simply dressing for the weather.

Before the vaccination rollout, many elderly people reported feeling a sense of isolation during the pandemic, as a result of having to shield themselves from the virus.

“Each meeting has been a little party,” says Pontus, who is divorced. “For me who lives alone, it’s really important to see Ola. Without that I’d be depressed.”

Does he miss hugging his brother?

“Yes,” he says with a contagious laugh.

“So sometimes I hug myself, since we’re identical.”

Article by AFP’s Pierre-Henry Deshayes.

U.S. Seizes Huge Shipment of Weapons from Stateless Dhow in International Waters in Arabian Sea

                         

An SH-60 Seahawk helicopter assigned to the guided-missile cruiser USS Monterey (CG 61)(not shown) flies above a stateless dhow interdicted with a shipment of illicit weapons in international waters of the North Arabian Sea on May 6-7, 2021. U.S. Navy Photo

Mike Schuler   May 10, 2021

A U.S. Navy guided-missile cruiser seized a large illicit shipment of weapons from a stateless dhow in international water of the North Arabian Sea, the U.S. 5th Fleet said over the weekend.

The seizure took place on May 6 and 7 by an embarked U.S. Coast Guard Advanced Interdiction Team (AIT) from the USS Monterey (CG 61). The 5th Fleet said the seizure took place during a routine flag verification boarding conducted in international water in accordance with customary international law.

The cache of weapons included dozens of advanced Russian-made anti-tank guided missiles, thousands of Chinese Type 56 assault rifles, and hundreds of PKM machine guns, sniper rifles and rocket-propelled grenades launchers, the 5th Fleet said.

 Thousands of illicit weapons interdicted by guided-missile cruiser USS Monterey (CG 61) from a stateless dhow in international waters of the North Arabian Sea on May 6-7, 2021. U.S. Navy Photo

The original source and intended destination of the weapons, which are now in U.S. custody awaiting final disposition, is currently under investigation.

Monterey provided more than 36 hours of over watch and security for its boarding teams and the interdicted vessel throughout the two-day operation. After all illicit cargo was removed, the dhow was assessed for seaworthiness, and after questioning, its crew was provided food and water before being released.

“The U.S. Navy conducts routine patrols in the region to ensure the free flow of commerce for legitimate traffic, disrupt the transport of illicit cargo that often funds terrorism and unlawful activity, and safeguard the rules-based international order,” the 5th Fleet’s statement said.

gcaptain.com

"Ο Πειραιάς «Λατινικής Αμερικής» αποκαλύπτεται."

11 ΜΑΪΟΥ 2021

Δήλωση του βουλευτή Β΄ Πειραιά του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Γιάννη Ραγκούση

Με δήλωση του ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος και Βουλευτής Β΄ Πειραιά του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Γιάννης Ραγκούσης υπογραμμίζει για το θέμα της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων των πλοίων:

"Ο κ. Πλακιωτάκης ως Υπουργός εξασφάλισε για το μονοπώλιο στη διαχείριση των στερεών αποβλήτων των πλοίων, όσα δεν πέτυχε στα δικαστήρια ο κ. Γεραπετρίτης ως πληρεξούσιος δικηγόρος του.

Συμπτώσεις στη πολιτική που συστηματικά υπηρετεί μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα, δεν υφίστανται.

Το παρακάτω χρονικό - όπως αποκαλύπτεται καθημερινά - της ενορχηστρωμένης κυβερνητικής μεθόδευσης για παγίωση του μονοπωλίου στη διαχείριση στερεών αποβλήτων το αποδεικνύει:

Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι το βράδυ της Μ. Πέμπτης ο Υπουργός Ναυτιλίας, σε μια απροσχημάτιστη κίνηση επανάφερε τον ακυρωμένο «φωτογραφικό» διαγωνισμό του 2017 του ΟΛΠ/COSCO για τα στερεά απόβλητα.

Μάλιστα, αγνόησε την αντίθετη προς τις αποφάσεις του, δικαστική απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά, καθώς και παράκαμψε την τελική εκκρεμή κρίση του ΣτΕ για το ζήτημα αυτό.

Τις σκανδαλώδεις αυτές ενέργειες του κ. Πλακιωτάκη καταγγέλλουμε ήδη με Ερώτησή μας στη Βουλή, 34 Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, θετόντάς τον προ των συνολικών ευθυνών του.

Τι αποκαλύπτεται όμως, εγείροντας μείζονα ερωτήματα ηθικής και πολιτικής τάξης για δύο Υπουργούς του κ.Μητσοτάκη;

Ότι τον Μάρτιο του 2019 ο μοναδικός μονοπωλιακός πάροχος υπηρεσιών διαχείρισης αποβλήτων, με προσφυγή του στο ΣΤΕ, προσπάθησε να μπλοκάρει τον ανταγωνισμό, επιδιώκοντας την ακύρωση των σχετικών υπουργικών αποφάσεων.

Με ποιον πληρεξούσιο δικηγόρο; Τον κ. Γ. Γεραπετρίτη.

Η εν λόγω αίτηση ακύρωσης συζητήθηκε στις 12 Ιουνίου 2019 και ο μονοπωλιακός πάροχος επίσης εκπροσωπήθηκε από τον κ. Γεραπετρίτη.

Εν τέλει η αίτηση απορρίφθηκε από το Ε’ Τμήμα του ΣΤΕ με την αριθμ. απόφαση 2964/2020, που καθαρογράφηκε προ μηνός, βάζοντας τέλος σ΄ αυτές τις μονοπωλιακές πρακτικές.

Αλλά για την Κυβέρνηση Μητσοτάκη, μπροστά στα μονοπωλιακά συμφέροντα που θέλει να εξυπηρετήσει, τι σημασία έχουν οι δικαστικές αποφάσεις, ο ανταγωνισμός και το δημόσιο συμφέρον;

Καμία.

portnet.gr