Ο κύριος στη φωτό είναι ο Ed St’George. Έφυγε από την πόλη του , το Irvine της Καλιφόρνια το Νοέμβρη του 2015 και ήρθε στη Λέσβο.
Ήρθε ξεκάρφωτος, χωρίς να γνωρίζει κανέναν στη χώρα μας. Έπιασε ένα σπιτάκι στη Συκαμνιά , νοίκιασε και ένα αμαξάκι και κάθε μέρα έψαχνε πως θα βοηθήσει τους πρόσφυγες και τους ντόπιους που τους περιθάλπουν.
Ταυρί ολόκληρο ο Ed, με βρήκε στην Εφταλού και με παρακάλεσε να τον πάρουμε μαζί μας να βοηθήσει στην εθελοντική δράση που οργάνωσα. Στην αρχή μου φάνηκε σα χαζοαμερικάνος, αλλά ήταν ευγενικός και παρόλη την ηλικία του των 65+ ετών είχε τον κατάλληλο σωματότυπο για τις αγγαρείες που μας περίμεναν, οπότε τον πήρα κοντά.
Αφού περάσαμε μαζί όλη την ημέρα κουβαλώντας σκουπίδια, ρούχα και εφόδια, ρώτησα τους ντόπιους για αυτόν αλλά δεν ήξερε κανείς τίποτε! Δεν τους είχε δώσει λεπτομέρειες για την παρουσία του στο νησί.
Μου είχε κάνει εντύπωση το πανάκριβο κινητό του και η εμμονή του να πατάει ξυπόλητος στην ακροθαλασσιά, και του έπιασα κουβέντα.
O Ed είχε γεννηθεί το 1946 στην Αθήνα από Μικρασιάτες πρόσφυγες, οι οποίοι έφυγαν το 1949 για την Αμερική κυνηγημένοι για τις πολιτικές τους θέσεις.
Βγήκε στη σύνταξη πρόσφατα και όταν έμαθε για το προσφυγικό θέμα στην Ελλάδα, σηκώθηκε και ήρθε στην Ελλάδα πρώτη φορά στη ζωή του για να βοηθήσει.
«Γιατί έτσι Ed;», τον ρώτησα.
«Οι γονείς μου έφυγαν μωρά προσφυγόπουλα από τη Μικρά Ασία. Τα αδέρφια τους που έμειναν πίσω χάθηκαν όλα στον πόλεμο. Η βάρκα του πατέρα μου βούλιαξε λίγο έξω από το Μόλυβο και οι Έλληνες τους έσωσαν. Τους έβαλαν στα σπίτια τους, τους τάισαν, τους έντυσαν και τους αποχαιρέτησαν στο ταξίδι τους προς Αθήνα.
Σε αυτά τα βότσαλα πάτησαν και οι γονείς μου πριν 100 σχεδόν χρόνια!
Οφείλω τη ζωή μου, τα παιδιά μου, την περιουσία μου στην ανιδιοτελή στάση των Μυτιληνιών. Ήρθα να ξεπληρώσω το χρέος μου πριν πεθάνω Panos!”
Οφείλω τη ζωή μου, τα παιδιά μου, την περιουσία μου στην ανιδιοτελή στάση των Μυτιληνιών. Ήρθα να ξεπληρώσω το χρέος μου πριν πεθάνω Panos!”
Τι να πεις μετά από αυτό;
Καλή χρονιά σε όλους!
Επειδή την υγεία μας όσο και αν ευχηθούμε δεν την ελέγχουμε απόλυτα, από τη μία εύχομαι να μην αποφεύγουμε τις δυνατές συγκινήσεις, τις προκλήσεις, τη σκληρή δουλειά.
Από την άλλη ας δείξουμε συμπόνια, ανθρωπιά, ανοχή και αγάπη στους γύρω μας γιατί όταν θυμηθούμε να το κάνουμε στο μέλλον, ενδέχεται να είναι αργά!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου