...ο Δανός υπεξ είπε.... είμαστε σοφοί που δεν μπήκαμε στο ευρώ.
Δηλαδή, θέλει να μας πει ότι οι Έλληνες είναι βλάκες?? Τι δεν καταλαβαίνεις τώρα που τα βλέπεις όλα?? Μια ζωή αλχημείες, ανακάτεμα αριθμών, κρυφά χαρτιά ψεύτικα, λαμόγια που θεωρούμε όλους τους άλλους ηλίθιους.
Διαβάστε και τα πολύ ωραία που γράφει ο Δανός φωτογράφος, διότι από τα άσχημα τίποτα, η σχεδόν τίποτα.
Είναι παράνομοι μετανάστες που δοκιμάζουν την τύχη τους ως πλανόδιοι πωλητές, μ΄όλη την πλούσια πραμάτεια τους απλωμένη σε μιά κουβέρτα, που γρήγορα μεταμορφώνεται σε σάκκο ο οποίος ρίχνεται στην πλάτη μόλις φανεί η αστυνομία. Είναι όμως καλό το μέρος από εμπορική άποψη, γιατί όλοι όσοι ταξιδεύουν πρέπει να περάσουν από το σημείο αυτό για να ανέβουν στην στενή γέφυρα πεζών και να πάνε στο καράβι τους. Οι πιο πολλοί ταξιδιώτες περνούν από τον Πειραιά για να συνεχίσουν τα ταξίδια τους στην καταπληκτική αυτή χώρα.
Πρέπει να βρω τον δρόμο για το παλιό λιμάνι Ζέα -30 λεπτά με τα πόδια από τον σταθμό-. Καθ'οδόν περνάω από την πολύχρωμη αγορά ψαριών, φρούτων και λαχανικών, τη γεμάτη κόσμο που ψωνίζει και ακολουθώ έναν από τους ολόισιους δρόμους του Πειραιά. Τα κτήρια χαρακτηρίζονται από την ανιαρή αρχιτεκτονική των μέσω του περασμένου αιώνα, αλλά εδώ κι εκεί αναδύονται μακρά αρχιτεκτονικά μαργαριτάρια, σπιτάκια από το τέλος του 19ου αιώνα, τότε που δημιουργήθηκε ο νέος Πειραιάς. Τα κτήρια όμως αυτά είναι συχνά σε τόσο κακή κατάσταση που στηρίζονται από ξύλινα δοκάρια και καλύπτονται από ένα πράσινο δίκτυ. Το μεγαλύτερο μέρος του Πειραιά κτίστηκε προς τα τέλη του 19ου αιώνα βάσει του αρχαίου ρυμοτομικού συστήματος του Ιπποδάμου.
Θα συναντήσω τον Μπγιορν Λοβέν που διευθύνει το αρχαιολογικό πρόγραμμα Zea Habour Project.
Ο Μπγιόρν ενθουσιασμένος διηγείται για το έργο αυτό που εκτυλίσσεται τα τελευταία χρόνια, για την χαρτογράφηση, με λίγα λόγια, και την αναστήλωση σε σχέδια τριών διαστάσεων των αρχαίων νεώσοικων που είχαν κτιστεί ο ένας δίπλα στον άλλον κατά μήκος του φυσικού λιμανιού Ζεα. Σήμερα δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα από τους νεώσοικους, παρά μόνο κατάλοιπα των θεμελίων, λαξευτά στο βράχο, μισό μέτρο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το αρχαίο λιμάνι σήμερα έχει γίνει μαρίνα για τους πλουσίους της Ελλάδας.
Με αφορμή το αρχαιολογικό έργο στη Ζέα, εμπνέομαι για τη μέλλουσα φωτογραφική μου εργασία. Αρχίζω να ερευνώ το τμήμα αυτό της πόλης που είναι γεμάτο αντιθέσεις. Πλούσιος/φτωχός, όμορφο/άσχημο, θόρυβος και γαλήνη συγχρόνως.
Προσπαθώ να φανταστώ πώς ήταν η περιοχή αυτή του λιμανιού της Ζέας στην αρχαιότητα, ένα τεράστιο λιμάνι με τα καλύτερα πολεμικά πλοία εκείνης της εποχής και κέντρο όλου του εμπορίου από και προς την Ευρώπη.
Και στις μέρες μας ο Πειραιάς είναι ένα δραστήριο λιμάνι, ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης και κόμβος διακομιδής με εκατομμύρια ταξιδιωτών από και προς το λιμάνι. Επικοινωνώ με τα ναυπηγεία για να πάρω άδεια επιτόπιας φωτογράφησης. Παρουσιάζω την ιδέα μου να αποτυπώσω τους σύγχρονους εργάτες των ναυπηγείων σε αντίστιξη με τους αρχαίους ναυπηγούς στους νεώσοικους της Ζέας. Ο σκοπός είναι ξεκάθαρος να αποτυπώσω τους σημερινούς εργάτες ναυπηγείων και το περιβάλλον τους. Έφερα ένα άσπρο σεντόνι από το Ινστιτούτο, το οποίο θα χρησιμοποιούσα ως φόντο για τα πορτραίτα μου, τεχνική που έχω ξαναχρησιμοποιήσει, για να δημιουργήσω όσο το δυνατόν, ηρεμία γύρω από το άτομο του οποίου κάνω το πορτραίτο.
Κατάφερα να κερδίσω την εμπιστοσύνη των εργατών του ναυπηγείου και το έργο μου ξεκίνησε. Τις επόμενες μέρες επισκέφτηκα και άλλα, μικρότερα ναυπηγεία και ερεύνησα και όλη την περιοχή γύρω από την Ζέα.
Ο Ture Andersen γεννήθηκε το 1974 στο Lyngby της Δανίας. Σπούδασε διαφημιστική φωτογραφία σε Σχολή της Κοπεγχάγης από όπου αποφοίτησε το 1995. Την περίοδο 1996-1998 έζησε και εργάστηκε ως φωτογράφος στη Νέα Υόρκη. Από το 1999 ασχολείται με φωτογραφία ντοκιμαντερ και αργότερα ίδρυσε το OURO, ένα δανέζικο φερυμπώτ που έχει μετατραπεί σε πλωτό δημιουργικό στούντιο που ασχολείται με οπτικές ιδέες, φωτογραφία και τέχνη.
Από το 1994 εκθέτει την δουλειά του στη Δανία σε προσωπικές αλλά και ομαδικές εκθέσεις, με φωτογραφίες από τον Καναδά, το Λαντάκ (Μικρό Θιβέτ), τη Νέα Υόρκη, την Κούβα, την Γροιλανδία και αλλού. Έχει συμμετάσχει και σε κινηματογραφικά έργα. Εκδίδει το 2009 το φωτογραφικό άλμπουμ Για την Γροιλανδία.
Δηλαδή, θέλει να μας πει ότι οι Έλληνες είναι βλάκες?? Τι δεν καταλαβαίνεις τώρα που τα βλέπεις όλα?? Μια ζωή αλχημείες, ανακάτεμα αριθμών, κρυφά χαρτιά ψεύτικα, λαμόγια που θεωρούμε όλους τους άλλους ηλίθιους.
Διαβάστε και τα πολύ ωραία που γράφει ο Δανός φωτογράφος, διότι από τα άσχημα τίποτα, η σχεδόν τίποτα.
euro2day.gr
Βγαίνω από το τρένο στον όμορφο, παλιό σταθμό του Πειραιά, όπου ο ήλιος λάμπει και το φως του διαθλάται στα χρωματιστά αψιδωτά παράθυρα. Εδώ υπάρχει ένα ανθρωπομάνι οι πλανιώδιοι πωλητές έτοιμοι στην έξοδο μας καλωσορίζουν με ποικιλία από τσάντες Gucci και γιαλιά ηλίου - φυσικά "μαϊμούδες", γράφει ο φωτογράφος Ture Andersen που ήρθε στον Πειραιά για να τον φωτογραφίσει.
Γράφει ο Andersen:Είναι παράνομοι μετανάστες που δοκιμάζουν την τύχη τους ως πλανόδιοι πωλητές, μ΄όλη την πλούσια πραμάτεια τους απλωμένη σε μιά κουβέρτα, που γρήγορα μεταμορφώνεται σε σάκκο ο οποίος ρίχνεται στην πλάτη μόλις φανεί η αστυνομία. Είναι όμως καλό το μέρος από εμπορική άποψη, γιατί όλοι όσοι ταξιδεύουν πρέπει να περάσουν από το σημείο αυτό για να ανέβουν στην στενή γέφυρα πεζών και να πάνε στο καράβι τους. Οι πιο πολλοί ταξιδιώτες περνούν από τον Πειραιά για να συνεχίσουν τα ταξίδια τους στην καταπληκτική αυτή χώρα.
Πρέπει να βρω τον δρόμο για το παλιό λιμάνι Ζέα -30 λεπτά με τα πόδια από τον σταθμό-. Καθ'οδόν περνάω από την πολύχρωμη αγορά ψαριών, φρούτων και λαχανικών, τη γεμάτη κόσμο που ψωνίζει και ακολουθώ έναν από τους ολόισιους δρόμους του Πειραιά. Τα κτήρια χαρακτηρίζονται από την ανιαρή αρχιτεκτονική των μέσω του περασμένου αιώνα, αλλά εδώ κι εκεί αναδύονται μακρά αρχιτεκτονικά μαργαριτάρια, σπιτάκια από το τέλος του 19ου αιώνα, τότε που δημιουργήθηκε ο νέος Πειραιάς. Τα κτήρια όμως αυτά είναι συχνά σε τόσο κακή κατάσταση που στηρίζονται από ξύλινα δοκάρια και καλύπτονται από ένα πράσινο δίκτυ. Το μεγαλύτερο μέρος του Πειραιά κτίστηκε προς τα τέλη του 19ου αιώνα βάσει του αρχαίου ρυμοτομικού συστήματος του Ιπποδάμου.
Θα συναντήσω τον Μπγιορν Λοβέν που διευθύνει το αρχαιολογικό πρόγραμμα Zea Habour Project.
Ο Μπγιόρν ενθουσιασμένος διηγείται για το έργο αυτό που εκτυλίσσεται τα τελευταία χρόνια, για την χαρτογράφηση, με λίγα λόγια, και την αναστήλωση σε σχέδια τριών διαστάσεων των αρχαίων νεώσοικων που είχαν κτιστεί ο ένας δίπλα στον άλλον κατά μήκος του φυσικού λιμανιού Ζεα. Σήμερα δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα από τους νεώσοικους, παρά μόνο κατάλοιπα των θεμελίων, λαξευτά στο βράχο, μισό μέτρο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το αρχαίο λιμάνι σήμερα έχει γίνει μαρίνα για τους πλουσίους της Ελλάδας.
Με αφορμή το αρχαιολογικό έργο στη Ζέα, εμπνέομαι για τη μέλλουσα φωτογραφική μου εργασία. Αρχίζω να ερευνώ το τμήμα αυτό της πόλης που είναι γεμάτο αντιθέσεις. Πλούσιος/φτωχός, όμορφο/άσχημο, θόρυβος και γαλήνη συγχρόνως.
Προσπαθώ να φανταστώ πώς ήταν η περιοχή αυτή του λιμανιού της Ζέας στην αρχαιότητα, ένα τεράστιο λιμάνι με τα καλύτερα πολεμικά πλοία εκείνης της εποχής και κέντρο όλου του εμπορίου από και προς την Ευρώπη.
Και στις μέρες μας ο Πειραιάς είναι ένα δραστήριο λιμάνι, ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης και κόμβος διακομιδής με εκατομμύρια ταξιδιωτών από και προς το λιμάνι. Επικοινωνώ με τα ναυπηγεία για να πάρω άδεια επιτόπιας φωτογράφησης. Παρουσιάζω την ιδέα μου να αποτυπώσω τους σύγχρονους εργάτες των ναυπηγείων σε αντίστιξη με τους αρχαίους ναυπηγούς στους νεώσοικους της Ζέας. Ο σκοπός είναι ξεκάθαρος να αποτυπώσω τους σημερινούς εργάτες ναυπηγείων και το περιβάλλον τους. Έφερα ένα άσπρο σεντόνι από το Ινστιτούτο, το οποίο θα χρησιμοποιούσα ως φόντο για τα πορτραίτα μου, τεχνική που έχω ξαναχρησιμοποιήσει, για να δημιουργήσω όσο το δυνατόν, ηρεμία γύρω από το άτομο του οποίου κάνω το πορτραίτο.
Κατάφερα να κερδίσω την εμπιστοσύνη των εργατών του ναυπηγείου και το έργο μου ξεκίνησε. Τις επόμενες μέρες επισκέφτηκα και άλλα, μικρότερα ναυπηγεία και ερεύνησα και όλη την περιοχή γύρω από την Ζέα.
Ο Ture Andersen γεννήθηκε το 1974 στο Lyngby της Δανίας. Σπούδασε διαφημιστική φωτογραφία σε Σχολή της Κοπεγχάγης από όπου αποφοίτησε το 1995. Την περίοδο 1996-1998 έζησε και εργάστηκε ως φωτογράφος στη Νέα Υόρκη. Από το 1999 ασχολείται με φωτογραφία ντοκιμαντερ και αργότερα ίδρυσε το OURO, ένα δανέζικο φερυμπώτ που έχει μετατραπεί σε πλωτό δημιουργικό στούντιο που ασχολείται με οπτικές ιδέες, φωτογραφία και τέχνη.
Από το 1994 εκθέτει την δουλειά του στη Δανία σε προσωπικές αλλά και ομαδικές εκθέσεις, με φωτογραφίες από τον Καναδά, το Λαντάκ (Μικρό Θιβέτ), τη Νέα Υόρκη, την Κούβα, την Γροιλανδία και αλλού. Έχει συμμετάσχει και σε κινηματογραφικά έργα. Εκδίδει το 2009 το φωτογραφικό άλμπουμ Για την Γροιλανδία.
