Για μια διαφορετική «Ημέρα του Εμπορικού Ναυτικού»

.....διαβάζοντας τον τίτλο, αμέσως μου γεννήθηκε το ερώτημα... καλά στο ξενοδοχείο τέτοια γιορτή? που χώρεσαν? ναυτικοί δεν υπήρχαν?? η πως μπορεί να είναι μια γιορτή χωρίς τους πρωτεργάτες??΄
Όπως θα διαβάσετε , ήταν εκεί οι πρωτεργάτες αλλά οι μισοί...
Μου θυμίζει κάτι σαν τις συνάξεις πολιτικών, που τα λένε μεταξύ τους, λες και δεν γνωρίζουν τίποτα για τα τεκταινόμενα.
Συμφωνώ απόλυτα με τα παρακάτω, και τέλος πάντων μην αρχίζετε κύριοι να δείχνετε το μισό θαύμα της Ελληνικής ναυτιλίας. Διότι , ναι μεν εκ των πραγμάτων ξεπεράσθηκαν οι Έλληνες στα βαπόρια σας, αλλά είναι αυτοί που σας τα έφεραν, τους δύσκολους καιρούς. Επίσης είναι γνωστό , το τι τραβάνε τα στελέχη σας από την άγνοια τρίτων ναυτικών και πως τα μπαλώνουν... Η μεγαλοψυχία υπάρχει, βγάλτε τη τώρα που είναι καιρός, όχι μόνο λόγο οικονομικών συγκυριών και την εύρεση εργασίας από τους νέους, αλλά και ευκαιρεία για την επαναφορά της αίγλης της κραταιάς Ελληνικής ναυτιλίας, και το κυριότερο κόντρα στον κάθε ηλίθιο που θεωρεί πως μπορεί να αλλάξει την δυναμική της. Βέβαια , έχουν κατορθώσει χειρότερα... διαστρέβλωση της ιστορίας, απαξίωση της θρησκείας, αμοραλισμό και εκπεσμό των ηθών, Όλα αυτά με τα σούργελα σε πρώτη γραμμή, να κατευθύνουν τις τύχες του αποχαυνωμένου πόπολου.

31/05/11 15:27 από το theseanation Στην εορταστική εκδήλωση που οργάνωσαν το Ναυτικό Επιμελητήριο και η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών στο ξενοδοχείο  Ιντερκοντινένταλ  για την «Ημέρα του Ελληνικού Εμπορικού Ναυτικού», ακούσθηκαν πολλά ενδιαφέροντα, αλλά και κοινότυπα και ηχηρά για τη ναυτιλία  και τον κρίσιμο εθνικό και οικονομικό της ρόλο. Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που εξαίρεται σε ανάλογες περιπτώσεις η εντυπωσιακή παρουσία της Ελλάδας στον παγκόσμιο στίβο των  θαλασσίων μεταφορών , δεδομένου ότι  τα λόγια αφθονούν παρ’  ημίν,  έστω και αν τα έργα υπολείπονται κατά παρασάγκας. Και μόνο το γεγονός ότι η πολιτεία έχει τεμαχίσει εν ψυχρώ,  τον ιστορικό διοικητικό φορέα του κλάδου και έχει αλλάξει ακόμη και το όνομά του, καμία πολιτική ρητορεία δεν νομιμοποιείται και ασφαλώς δεν γίνεται πιστευτή. Ο όρος Ναυτιλία,  ενταφιάστηκε επιμελώς, κάτω από  τον φλύαρο τίτλο «Θαλασσίων υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας» ανακατεύοντας  έτσι, τα φεριμπότ , τα  γρι- γρι  και τις ανεμότρατες, με τα VLCC, τα SUEZMAX ή  τα DRILL- SHIPS, προφανώς για να μην διαταραχθεί η ενδημούσα  στον τόπο  λαϊκή μιζέρια. Και  αυτό, όταν  η Ελλάδα  ακόμη και  στη συγκυρία  της σημερινής  οικονομικής κατάρρευσης , παραμένει η πρώτη ναυτιλιακή δύναμη στον  κόσμο. Τι να πει κανείς; Και όμως, μπορεί να πει. Αρκεί  να  υπάρχουν αυτιά  που να ακούν  και άνθρωποι - όχι απαραίτητα  της ιδιοτελούς πολιτικής κουλτούρας - που  να  αντιλαμβάνονται ότι ζούμε σε  εποχή  στην οποία  η πεπατημένη προκαλεί ανία  και η καινοτομία στη σκέψη και στη δράση, ανοίγει δρόμους που οδηγούν  μακριά  από το τέλμα. Ένα παράδειγμα. Η εφετινή εκδήλωση στον Ιντερκοντινένταλ , πέραν από οποιαδήποτε επιφύλαξη που μπορεί να υπάρχει  για τον σχεδιασμό και την οργάνωσή της, ήταν μια εκδήλωση  αποκλειστικώς, οικογενειακού χαρακτήρα. Οι  χίλιοι  περίπου  συμμετέχοντες ήταν όλοι, άλλοι λίγο, άλλοι πολύ, άνθρωποι της ναυτιλίας που γνωρίζουν από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο και σπουδαίο είναι το έργο που  επιτελούν. Επομένως  η μεγάλη αυτή  σύναξη πήρε μέρος  σε ένα ακόμη κοσμικό γεγονός που ασφαλώς δεν το  είχε  και ιδιαίτερη ανάγκη. Ήταν  όμως αυτό  το ζητούμενο; Ή  μήπως να πληροφορηθούν όσοι δεν  γνωρίζουν, ή όσοι δεν θέλουν να  γνωρίζουν, ότι η ναυτιλία φέρνει πλούτο και ισχύ στη χώρα; Ότι έχει ανοικτές τις πόρτες  για  γρήγορη και αποδοτική σταδιοδρομία στη θάλασσα των «νέων των 700 ευρώ» αν υπάρχουν και αυτά σήμερα; Ότι διαθέτει βαρύνοντα λόγο στα όσα συμβαίνουν στο χάος της παγκοσμιοποίησης; Ότι συνιστά κοντά στα άλλα, πολιτικό και στρατηγικό έρεισμα για την άμυνα και ακεραιότητα της πατρίδας μας; Ότι συνεχίζει παράδοση αιώνων  στον θαλάσσιο στίβο εκεί που οικοδομήθηκε η περίφημη ναυτική ηγεμονία της Αθήνας και μαζί ο τύπος και η ουσία  της αυθεντικής δημοκρατίας; Να, γιατί η «Ημέρα  του Εμπορικού Ναυτικού» δεν μπορεί να χωρέσει  στη όποια,  έστω  μεγάλη και λαμπερή   αίθουσα ξενοδοχείου, αλλά σε   ανοικτό, σε αναπεπταμένο χώρο, που να θυμίζει  και  τους ορίζοντες όπου μέρα- νύχτα  δραστηριοποιείται.  Και το πιο σημαντικό,   σε συνάθροιση μερικών χιλιάδων πολιτών,  που πρέπει να την γνωρίσουν και να την χειροκροτήσουν. Αυτό ακριβώς το  χειροκρότημα  έχει ανάγκη το πλοίο και ο ναυτικός και όχι  το εξ οικείων.  Είναι  διαφορετικό   να επιδοκιμάζεις  τον  εαυτό σου  και  διαφορετικό να  σε επιδοκιμάζουν οι άλλοι. Γιατί η συστηματική – και δεν είναι  τυχαία -  απομόνωση  των Ελλήνων  της  θάλασσας από την  συλλογική εθνική συνείδηση,  έχει κοστίσει κατά καιρούς στον τόπο  κι αύριο μπορεί να κοστίσει περισσότερο. Όταν το αντίθετο, δηλαδή,  η ευρεία και  ανεπιφύλακτη αναγνώριση του έργου της,  μπορεί  να προσφέρει  αποτελεσματικές λύσεις σε οικονομικά και εθνικά  αδιέξοδα, όπως τα σημερινά. Η ιστορία και η παλιά και η πρόσφατη, το έχει αποδείξε