Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2021

Ισπανία: Στην Άγκυρα ο Πέδρο Σάντσεθ, θέλει να πουλήσει πολεμικά πλοία στον Ερντογάν

....οι Σπανιόλοι είναι φίλοι μας, αλλά αφού δεν αγοράσαμε τίποτα από αυτούς, σου λέει... γιατί να μην τα πάρουμε και από τους άλλους, που ούτως η άλλως μας χρωστάνε αρκετά δις.

Η κυβέρνηση μας όμως στεναχωρέθηκε , και σκέφτόμαστε να σταματήσουμε την εισαγωγή παέγιας...

Κάποτε ο κόσμος δεν καταλάβαινε και οι πολιτικοί κάνανε αυτό που ήθελα χωρίς να δίνουν σημασία σε κανέναν. Τώρα, πάλι κάνουν ότι θέλουν, γνωρίζοντας ότι το πόπολο καταλαβαίνει και κρίνει, αλλά έχουν τους κατάλληλους κυματοθραύστες που απορροφούν τις αντιδράσεις του κόσμου. Σιγά τα λάχανα, πάμε μπροστά κι όπου μας βγάλει... 

Τελικά υπέγραψαν 5 συμφωνίες, και όλοι μια χαρά... Felipe , para siempre

+++ 

© Παρέχεται από: Protothema.gr  18/11/21

Tην Άγκυρα επισκέπτεται ο Ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ, συνοδευόμενος από έξι υπουργούς της κυβέρνησής του, προκειμένου να συμμετάσχουν στην 7η Ισπανοτουρκική σύνοδο στην τουρκική πρωτεύουσα. Η προηγούμενη σύνοδος είχε πραγματοποιηθεί το 2018 επί πρωθυπουργίας Μαριάνο Ραχόι. Βασική επιδίωξη της Ισπανίας είναι η πώληση πολεμικών πλοίων προς την Τουρκία.

Η ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας θα είναι ένας από τους άξονες της επίσημης επίσκεψης. Η Ισπανία αποτελεί έναν από τους καλύτερους συμμάχους της Τουρκίας στην ΕΕ και ο εταίρος του ΝΑΤΟ που διατηρεί ακόμα πυραύλους Patriot στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας από το 2015, παρότι οι υπόλοιπες χώρες μέλη του ΝΑΤΟ έχουν ήδη αποχωρήσει.

Επιπλέον, αναμένεται ότι θα συζητηθούν και άλλα θέματα όπως η κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο, οι διμερείς εμπορικές σχέσεις, τα μεταναστευτικό και τα σχέδια συνεργασίας σε τομείς όπως η Άμυνα, ενώ θα υπογραφούν αρκετές συμφωνίες.

Η Τουρκία ανέθεσε στο ισπανικό ναυπηγείο Navantia το σχέδιο ενός αμφίβιου πλοίου LHD παρόμοιου με το Juan Carlos I που πρόκειται να τεθεί σε λειτουργία τον επόμενο χρόνο. Το συμβόλαιο περιελάμβανε την κατασκευή και ενός δεύτερου παρόμοιου πλοίου ωστόσο αυτό ακόμα δεν έχει οριστικοποιηθεί. “Η Τουρκία σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει και τα δύο πλοία ως πλατφόρμες για αεροσκάφη F-35, αλλά το Πεντάγωνο ακύρωσε την πώληση αφού ο Ερντογάν αγόρασε το σύστημα αεράμυνας S-400 από τη Ρωσία.

Το τουρκικό Ναυτικό αναπροσανατολίζει τώρα την επιχειρησιακή χρήση του Anadolu για να το εξοπλίσει με drones”, επισημαίνει η εφημερίδα El País. Επιπλέον η ισπανική Navantia συμμετείχε τον περασμένο Αύγουστο στην έκθεση όπλων Idef στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρουσίασε τη φρεγάτα F-110 και το υποβρύχιο S-80, που κατασκευάζει για το ισπανικό Ναυτικό.

Πρώτος σταθμός για την ισπανική αντιπροσωπεία θα είναι το μαυσωλείο του Κεμάλ Ατατούρκ στην Άγκυρα και μετά τις συσκέψεις των ομολόγων των δύο πλευρών θα παρατεθεί επίσημο δείπνο από τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν.


Ευτυχώς η Βουλγαρία είναι δίπλα .

 ...ευτυχώς για εκείνους η Ελλάδα είναι δίπλα.  

+++ 

Παρέχεται από: capital.gr  Γιώργος Κράλογλου 11/2021

Ο τίτλος από τον arkudeas. Μας έδειξε τους Βούλγαρους μεταρρυθμιστές Πέτκοφ και Βασίλεφ. Για το ελατήριο της οικονομίας, μας απαντά ο ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΣ...

Απολαύστε την εισαγωγή από το σχόλιο του ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΣ στο χθεσινό σημείωμα της στήλης, για τους "ορίζοντες" της επόμενης κυβέρνησης στην οικονομία, με λιανεμπόριο και καφετέριες.

"Το μόνο ελατήριο που υπάρχει στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία, αλλά και θα υπάρχει τα επόμενα χρόνια, είναι αυτό που κάθονται όσοι Έλληνες νέοι αξίζουν και τους εκτοξεύει εκτός Ελλάδος. Και πρόβλημα για τους κυβερνώντες δεν υπάρχει, διότι θα αντικατασταθούν από τους λαθρομετανάστες που θα ενταχθούν λέει μια χαρά στην χώρα αντικαθιστώντας τους άξιους νέους Έλληνες που έφυγαν. Και αυτοί όλοι βεβαίως, που γεννάνε πολύ, θα λύσουν και το δημογραφικό" .

Έχουμε εναλλακτική στη χρήση του "ελατηρίου" της οικονομίας, εκτός από την "εκτόξευση" νέων εκτός Ελλάδος;

Έχουμε, μου γράφει ο κ. Γιώργος Καραμπατζιάς (για λογαριασμό του λιανεμπορίου) σε μήνυμα, επίσης με αφορμή το σημείωμά μας για την ανάγκη κυβέρνησης λιανεμπορίου και καφετέριας.

Διαβάστε το. 

"Κύριε Κράλογλου, γεια σας. Έχετε δίκαιο. Το 2013 απασχολούσα στο κατάστημα λιανικού εμπορίου εννέα άτομα. Το 2021 μόνο τέσσερα. Στο μεσοδιάστημα δεν με ρώτησε κανείς το γιατί. Σήμερα εάν λίγο βοηθούσαν τις μικρές επιχειρήσεις, μπορούσαν αυτές πού είναι περίπου ένα εκατομμύριο, να προσλάβουν από έναν επιπλέον εργαζόμενο. Δηλαδή σχεδόν όλους τούς ανέργους. Ούτε χίλιες μεγάλες επενδύσεις δεν μπορούν να το πετύχουν αυτό. Ας ρωτήσουν και κανένα αγράμματο αλλά με πτυχίο της πιάτσας. Σας ευχαριστώ."

Ποιος είναι σε θέση να τα ανατρέψει την πραγματικότητα που σχηματίζουν ο τίτλος του arkudeas (τον έκλεψα από το χθεσινό του σχόλιο). Τα περί "εκτίναξης" των νέων με μόρφωση και δεξιότητες εκτός Ελλάδος (αλλιώς δεν σηκώνεσαι να φύγεις).

Και τη λύση που σου δίνει ο φίλος-αναγνώστης της στήλης. 

Το μόνο που μπορείς να διορθώσεις από τα παραπάνω είναι ότι οι κάπου 1.000.000 μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις της χώρας, ήταν στην αρχή της 12ετούς δημοσιονομικής κρίσης που προκάλεσε το υδροκέφαλο κράτος- τέρας. 

Από τις επιχειρήσεις αυτές κρατήθηκαν, κουτσά-στραβά, 900.000 μέχρι τον Ιανουάριο του 2015, όπου ξεκίνησε φορολογικός αφανισμός στο όνομα της δίκαιης ανάπτυξης και ανακατανομής του πλούτου... κατά την 4ετη (2015-19) διακυβέρνηση των δυνάμεων της αριστεράς και της προόδου... 

Ο αφανισμός είχε αποτέλεσμα, το 2019, μαζί με το κράτος-τέρας και τους 1.500.000 κρατικούς υπαλλήλους (πάσης πελατειακής σχέσεως...) να παραλάβουμε μόνο 800.000 ιδιωτικές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.

Από αυτές οι Τράπεζες καλωσορίζουν για δανεισμό, χωρίς συζήτηση, μόνο 20.000. Με κάποια συζήτηση...100.000. Με πάρα πολλή συζήτηση 200.000. Και μόνο με "προξενιό" από το κράτος (μετά και τη διανομή των 32 δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης) τις υπόλοιπες 480.000!!. 

Συνεπώς πρέπει να γίνουν πάρα πολλά από την κυβέρνηση. Και ακόμη περισσότερα από τη μετεκλογική του 2023, η οποία και θα τραβήξει το γερό "κουπί".

"Κουπί" για την επόμενη μέρα από τη δημοσιονομική κρίση 2008-2023. Για τη φορολογική σφαγή των μικρομεσαίων του 2015-2019. Για την πανδημία του 2019-2023. Για την πάνω από 700.000 μετανάστευση (τότε) των Ελλήνων. Για τα πιθανά 40-100.000 λουκέτα της μικρομεσαίας οικονομίας μας, με ανάλογες απώλειες θέσεων εργασίας.

Αυτή είναι η θεατή πλευρά της οικονομίας μας. Εμείς τη δεχθήκαμε να γίνει έτσι στη (μεταπολιτευτική) σιωπηρή πολιτική συναίνεση και συνεννόηση, όλων των κομμάτων για να προστατευθεί και να αναπτυχθεί το πελατειακό σύστημα και ο κρατικοδιαιτισμός. 

Σε αντίθετη περίπτωση και εφόσον υπήρχε πολιτική βούληση για σοβαρές επενδύσεις και εξωστρέφεια, δεν θα κάναμε σήμερα πως δεν βλέπουμε ότι (μετά την κρίση) με εργατικό κόστος σχεδόν στο μηδέν, παραμένουμε στον πάτο της ανταγωνιστικότητας, στην Ευρώπη, και δεν θα αφήναμε το ενεργειακό κόστος παραγωγής στην υψηλή και υπερυψηλή τάση να ξεπεράσει, ως και 60%, εκείνο της Ε.Ε. 

Η αθέατη πλευρά της οικονομίας (την ακούμε 40 χρόνια αλλά δεν την βλέπουμε) είναι η Ελλάδα, χώρα επενδυτικής ευκαιρίας. Η Ελλάδα ως χώρα εκβιομηχάνισης και παραγωγικής αναγέννησης. Η Ελλάδα ως χώρα "συνωστισμού" κεφαλαίων πολυεθνικών ομίλων. Η Ελλάδα ως χώρα απασχόλησης 1.100.000 άνεργων, σε επενδύσεις αμερικανικών και γερμανικών κεφαλαίων. Και λέμε εμείς τώρα... Μήπως να αφήσουμε την υπογεννητικότητα στους λαθρομετανάστες... Τους Έλληνες μετανάστες εκεί που βρίσκονται. Και εμείς να αντιγράψουμε μεταρρυθμίσεις που έρχονται και στη Βουλγαρία;

george.kraloglou@capital.gr

Θα σας κτίσουμε σχολεία!, ''Μα, δεν έχουμε παιδία''!!!

...δυστυχώς ξεμείναμε από παιδεία, αλλά και από παιδία....

Σκέτα πεδία , δεν παράγουν τίποτε...  μόνον η γλώσσα τσακίζει ..

Εξ αντικειμένου πλέον...

+++


Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη, 10 Νοεμβρίου 2021

Στήνω κείμενο από γραφτό του γίγαντα Βασίλη Ραφαηλίδη, μια φωνή που λείπει. Το σκουπιδαριό πνίγει ιδιαιτέρα σήμερα το λόγο εκείνων Ελλήνων οι οποίοι κάτι έχουν να πουν. Επί του θέματος, προχωρώ χρησιμοποιώντας αράδες του μακαρίτη Ραφαηλίδη:

Μεγάλη νίλα έπαθαν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, όταν τους τσουβάλιασαν στη μαμά - Ελλάδα, που δεν ήταν άξια ούτε για παραμάνα. Από τον Αύγουστο του 1922 μέχρι τον Ιανουάριο του 1923, όταν υπογράφεται η υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών, έχουν καταφύγει στην Ελλάδα 900.000 περίπου Έλληνες από Μικρά Ασία και Ανατολική Θράκη. Όταν ολοκληρώθηκε η μετακίνηση μέχρι Δεκέμβριο 1924, οι Έλληνες πρόσφυγες στην Ελλάδα είναι 1.220.000 και 45.000 Αρμένιοι. Έφυγαν για Τουρκία και Βουλγαρία 518.146 μουσουλμάνοι και 92.000 Βούλγαροι, αντίστοιχα.

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Για την περίθαλψη των προσφύγων ο OHΕ δίνει 12,3 εκ. λίρες Αγγλίας, όχι βέβαια στο αναξιόπιστο κράτος, αλλά να διαχειριστεί τα χρήματα η Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ).

Στην εν λόγω ΕΑΠ το δημόσιο παραχωρεί 5 εκ. στρέμματα, από απαλλοτριώσεις μουσουλμάνων που στην ήδη μετακινήθηκαν στην Τουρκία. Η κρατική φροντίδα στους πρόσφυγες έκανε πλούσιους πολλούς ιθαγενείς Έλληνες.

Οι μισοί από τους πρόσφυγες, συγκεκριμένα 638.253 εγκαθίστανται στην αραιοκατοικημένη και εθνολογικά μπερδεμένη Μακεδονία. Σήμερα μπορούμε να πούμε πώς η ελληνική Μακεδονία γίνεται αναμφισβήτητα ελληνική. Κανείς δεν θα μπορούσε να πει τι θα γινόταν στην ελληνική Μακεδονία αν δεν άραζαν εκεί οι πρόσφυγες.

Η εγκατάσταση προσφύγων στις αγροτικές περιοχές δεν παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα. Στα αστικά κέντρα έπαθαν των παθών τους του τάραχο. Θέατρα, κινηματογράφοι, αποθήκες, ταράτσες πλημμυρίζουν από στοιβαγμένους πρόσφυγες. Η πρωτεύουσα το 1924 έχει μισό εκατομμύριο πληθυσμό και κοντεύει να κλατάρει από την υπέρβαρη αθλιότητα.

Μέχρι το 1929 η ΕΑΠ χτίζει 27.900 κατοικίες σε 125 προσφυγικούς οικισμούς και το κράτος 25.000 κατοικίες μέσα στους υπάρχοντες οικισμούς των ιθαγενών, όμως το στεγαστικό των προσφύγων παραμένει άλυτο. Και συνεχώς απασχολεί τη Βουλή, που μέχρι το 1925 δεν προλαβαίνει να ψηφίζει σχετικά νομοσχέδια.

Οι ιθαγενείς (ντόπιοι) Έλληνες δεν χάνουν την ευκαιρία να το ρίξουν σε κλοπές, καταχρήσεις, παραβιάσεις, αυθαιρεσίες με συνέπεια να πλαντάξουν την Ελλάδα. Οικονομικόν και ηθικόν χάος. Αυτό τον καιρό φτιάχνονται πολλά από τα μεγάλα τζάκια, ακόμα καπνίζουν τα σκασμένα.

Οι ιθαγενείς αντιμετωπίζουν παντού τους μέτοικους σαν εισβολείς, σαν εχθρούς, περίπου σαν Τούρκους. Ξυλοδαρμοί, προπηλακισμοί, δολοφονίες εν ψυχρώ υποχρεώνουν τη Βουλή να συζητήσει στις 10 Νοεμβρίου, σα σήμερα το 1924, το θέμα «Περί των συρράξεων μεταξύ προσφύγων και εντοπίων».

Το 1925 εμφανίζεται στη Βουλή μία «ανεξάρτητη προσφυγική ομάς βουλευτών» υπό τον περίφημο Λ. Ιασωνίδη, για τον οποίον η ιθαγενής κακοήθεια θα πλάσει βλακώδη ανέκδοτα:

- Θα σας φτιάξουμε γεφύρια!

«Μα, δεν έχουμε ποτάμια».

- Θα σας φτιάξουμε και ποτάμια. Θα σας χτίσουμε σχολεία!

«Μα, δεν έχουμε παιδία».

Θα σας φτιάξουμε και παιδία.

Από τότε φτιάχνονται τα «ποντιακά ανέκδοτα», που δόλια συνεχίζουν να λοιδορούν, να υποτιμούν τους πρόσφυγες χωρίς τους οποίους Ελλάδα σήμερα μάλλον δεν θα υπήρχε.

(Από το βιβλίο Οι Λαοί των Βαλκανίων, του Βασίλη Ραφαηλίδη, εκδόσεις Του Εικοστού Πρώτου.)

 

Zougla.gr

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2021

Suspicions Of Sabotage Proliferate At Most Attempts To Solve Greece’s Aquifers Problems ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ

 .....κάποιος τρύπησε τις σωλήνες που είχαν ετοιμάσει για πόντισηκαι την σύνδεση τους με το δίκτυο της ευδαπ, ώστε να τελειώσει το μαρτύριο των κατοίκων της Αίγινας.

Δηλαδή, τόσο κόστος και δεν υπήρχε φύλαξη??  Το θέμα είναι ότι το ρεζιλίκι μας έχει βγεί από το Γιβραλτάρ και έχει φτάσει στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Και εις ανώτερα...

Είμαστε γνωστοί στην υφήλιο, αλλά γιατί ασχολούνται μαζί μας?? διότι παράγουμε τόσα πλαστικά απορρίματα, που αισίως είμαστε πρώτοι... στην Ευρώπη. 

+++

Bloomberg

Total Views: 2076 
November 14, 2021
Alexander Clapp and Peter Schwartzstein(Bloomberg) –Alexandros Petropoulospauses as he surveys the miles of pipeline arrayed in front of him, reflecting on what it took to get here. It’s late 2020, and the Greek island of Aegina has exhausted its once-bountiful water. Thousands of second homes have sprung up along its shores since the 1980s. Hundreds of thousands more tourists from nearby Athens pour in every year to see its ancient temple. Amid ever-growing demand and continuing loss of supply, Aegina effectively ran dry by the end of the millennium.

The pipeline would be the solution, steadily flushing in water from the mainland. Because residents currently rely on bottled water for drinking, an added benefit would be alleviating Aegina’s expensive addiction to plastic. When construction finally began in 2018 after decades of bureaucratic stalling, residents and municipal officials were buoyant. “This is by far the longest, deepest and most ambitious pipeline project ever undertaken in Greece,” says Petropoulos, a civil engineer and the project manager in charge of laying the line across a 15-mile (24 kilometer) stretch of the Aegean. “What you see here is as perfect a solution to Aegina’s problems as one could possibly devise.”

But in the early hours of Jan. 30, 2020, eight weeks before it was to start operating, the project met disaster. That night, a saboteur motored out to where the plastic pipes were anchored off Salamina, an adjacent island, and punctured them in 31 places with a household drill. By the time workmen discovered the damage the following morning, the project had been knocked months behind schedule. “Years’ worth of work was destroyed in one night by something you can find in your kitchen,” says Petropoulos.

Having come so close to realizing their ambition, islanders are furious. But after years in which water shortages in the Aegean have made a small circle of powerful people very rich, few were surprised. “Sometimes ‘accidents’ just come up,” says Dimitris Tsibouris, a former head of Aegina’s port police. Petropoulos himself says he has suspicions about who was responsible, since “the pipeline is a threat to business.”

As global water crises go, Greece’s might appear low stakes. Taps still flow, the swimming pools still shimmer. Visitors seldom get a hint of severe shortages, even on the most parched islands. That veneer, however, conceals paralyzing tradeoffs to keep Greece’s most important industry afloat. Once largely self-sufficient, many of its 200 or so islands have all but exhausted aquifers in order to provide for millions of tourists, instead turning to mountains of plastic.

On an island like Santorini, which welcomed more than 3 million tourists in 2019, each visitor consumes an average of nine 1.5 liter bottles per stay. On Patmos, a wealthy island near Turkey, a single bakery can use 500 1.5 liter bottles a day just to produce orange cake, a local specialty. Between year-round residents and an annual tourist population that has, at times, surpassed Greece’s own three times over, the Aegean islands go through tens of millions of water bottles a year — a habit that has transformed whitewashed seaside communities into some of the planet’s biggest consumers of plastic. Per-capita consumption of bottled water in Greece is among the European Union’s highest, according to Natural Mineral Waters Europe. It’s significantly greater on the islands than in the country at large, where tap water is mostly potable.

This dependence is devastating. Much of Greece’s plastic is making its way into its emerald waters and tainting marine life. The connection between plastic pollution and climate change has been well established, and the scourge of microplastics on the planet’s water is among the topics under discussion this week at the UN’s COP26 climate conference in Glasgow, Scotland. As much as 45% of fish in the Aegean contain microplastics, according to a Turkish study. Some fishermen no longer dine on their own catch.

Related Article: Ocean Plastic Pollution Could Triple By 2040

At the same time, this crisis has forced the cash-strapped Greek state to spend hundreds of millions of taxpayer euros on tanker vessels whose private operators — “nerouládes,” in Greek, or water men — ship mainland water that most islanders see as too contaminated with salt or sediment to drink. Ultimately, that may be the least of the economic fallout. Tourists are starting to notice the Mediterranean’s increasingly plastic-choked waters. Consequences would be devastating were they to seek cleaner shores. 

Greece is far from alone in its struggle with bottled water. Global plastic consumption is booming, with the volume dumped in the ocean projected to rise to 29 million tons from 11 million tons by 2040, according to the Pew Charitable Trusts. We collectively consume over half a trillion bottles of water a year. In the Mediterranean, the equivalent o 33,800 enters the sea every minute, according to the World Wildlife Fund, contributing to its emergence as one of the world’s most microplastic-infested bodies of water.

Greeks also have plenty of company in their battle with plastic’s environmental and health fallouts. Just this year, studies found microplastics deep in soil, in the atmosphere, in human organs — even on the summit of Mount Everest. Covid-19 has revitalized the plastics industry, which successfully lobbied against anti-single-use-plastics measures in several U.S states. It even had success persuading the Trump administration to introduce plastic-friendly policies.

Greek authorities insist they’re aware of the problem. They’ve taken preliminary steps to wean the islands onto more sustainable water sources, such as by constructing desalination plants and pipelines. They’ve also cracked down on the water men, whose grip continues to weaken. (The Greek Ministry for the Environment and Energy did not respond to requests for comment.)

Islanders say this hasn’t been enough. No sooner are many desalination plants built than they begin to crumble, the result of inept island municipalities. Other facilities remain stalled for years by red tape.

“I still get a call from the nerouládes every month,” says Nektarios Santorinios, a member of Parliament and former deputy minister of maritime affairs and insular policy. “I know that they were sabotaging desalination projects through the state bureaucracy.”

Greece is a microcosm of the difficulty — and urgency — of better solutions. With a 77% drop in tourists in 2020 and much reduced numbers through 2021, many islanders are asking whether irreversible destruction of their environment is worth the quick gains.

The first thing visitors to the island of Kalymnos notice is the stench. For more than 20 years, a landfill on the southeast shore has spewed harsh fumes from piles of burning trash. Frequent collapses have disgorged reams of bottles into the sea and the smoke has saddled neighbors with severe respiratory complaints. It embarrasses locals. “No one is happy with this,” said Vasileios Lappas, a shopkeeper in the village of Panormos, about 4 miles away. “When the wind begins to blow this way, then comes the smell.” 

Sitting in his waterfront office, the mayor says his island has no choice but to burn its waste. “There’s nowhere to put it,” Dimitrios Diakomihalis claims. True or not, Kalymnos’s trash crisis has become a potent expression of the Aegean’s bottle addiction.

It wasn’t always like this. Older generations can still remember when rooftop cisterns satisfied their needs. Tourism upended everything. With visitors descending on once-sleepy fishing villages, desperate officials began using tankers in the 1980s. Soon these water men and their distinctive flat-topped ships became a fixture on almost every Aegean island. “By the year 2000, the needs of the islands had really intensified,” says Christos Iliakidis, a retired water man. “Mykonos, Syros, Tinos — all the prosperity you see in those places now, most of it from tourism, would have been impossible without men like me.”

Even 40 years ago, few were happy with this arrangement. Many spurn the nerouládes’ water, and purchase bottles from Athens, shelling out hundreds of euros more on average than their mainland counterparts. The water men frequently delay deliveries by days, which some see as a bargaining ploy, though the operators counter that they’re captive to weather and timely payments. Costing as much as 27,000 euros a boatload, these deliveries became exceedingly expensive for the state, too. Unwilling to allow tourist havens to run dry, the Greek government was on the hook year after year for millions of euros in island water fees, even as alternatives emerged, such as affordable desalination.

In 2015, as the tourist influx and costs reached prohibitive levels, Greece’s debt-ridden government finally acted. While the status quo was wasteful, the alternative was every bit as unattractive to powerful island municipalities. The state covers their nerouláde costs, but local governments would be required to levy extra taxes to pay for electricity to desalinate water. Through willful neglect and bureaucratic foot-dragging, mayors across the Aegean sank many of the state’s plans. “We’re not talking about one island here,” says Alexandros Yfantis, the founder of Sychem, one of Greece’s biggest desalination-plant manufacturers. “We’re talking about a hundred islands, with a hundred mayors, all with their own customs and their own ways of doing things.”

A prefabricated desalination plant was taken to Patmos in 2010 and sat untouched for six years, according to the island’s mayor. On Irakleia, a small island, several EU-funded desalination units rusted into disrepair without ever being used. On Symi, near Turkey, the local Orthodox church balked at the very idea of a plant, according to residents, and insisted on shipping it elsewhere. Whenever desalination plants were installed, weird problems would arise,” recalls Santorinios, the former deputy minister. “We would be told that they were ‘out of order,’ or they would just stop functioning.” 

Suspicions of foul play have proliferated as inexplicable breakdowns have increased. From Santorini to Crete, desalination facilities in seemingly perfect order have suddenly seized up. The lining of a newly excavated reservoir on Kastellorizo off Turkey’s southern coast, Greece’s most distant island, was torn in mysterious circumstances in 2006. Mayors across the Dodecanese islands say that the construction and operation of plants have been stifled by nerouláde and bottle-importer payoffs and lawsuits. “You see a whole lot of monkey business everywhere you look,” says Panagiotis Hatziperos, a former vice governor of Attica.

According to Sychem, the total daily capacity of facilities that feed desalinated water to public networks is about 92,000 cubic meters. That’s no more than 40% of what’s needed, the company estimates. Current facilities don’t even reach their full potential, producing less than half of what they could, Yfantis said.

Meanwhile, the plastics industry has gone from strength to strength. Greece discards some 40,000 tons per year, a vast increase since the 1990s, according to the A.C. Laskaridis Foundation, a charity.On Aegina, a single taverna estimates that it doles out 25,000 bottles a month. At least 10 new Greek bottled water companies have sprung up since 1990. And bottles are a bargain, with regulated prices at 50 cents per three-quarters of a liter, cheaper than almost anywhere else in Europe.

Environmental success stories in this part of the eastern Mediterranean are few. One, Leipsi, rises out of the Aegean 20 miles west of the Turkish coast. “Supplying us with ship-tanker water used to cost the government 600,000 euros a year,” explains Fotis Mangos, Leipsi’s mayor. “We thought it was very unfair and stupid to lose this amount of money for something that we could fix without much money.”

After he became mayor in 2016, Mangos installed five desalination kiosks; at one euro per 20 liters, the water was 95% cheaper than bottles. Next, he gave out desalinated water free for one week while charging double the next to recoup losses. He publicized daily tests of the kiosks’ water to emphasize their cleanliness. He brainstormed a new collection system for Leipsi’s plastic: selling the trash to recyclers in Athens and plowing proceeds back into cleanup. By the time the plan was fully functional, the nerouládes were gone and the island’s plastic-bottle waste had been halved.

Not everyone is happy. Theologos Gamperes, who once distributed water across the island, now sells as much as 15,000 fewer bottles a year. “It’s ruined my business,” he says, breaking off to make change for a Leipsiot to use a nearby desalination kiosk. “A lot of people didn’t trust water from it in the beginning. People got used to it now.”

Many residents take pride in the system. “It’s a small island. Where the state goes, the people follow,” says Nikos Mossos, a computer engineer who estimates that the kiosks save his family 400 euros a month.

The Greek state, which agreed to pay for five years of Leipsi’s desalination, now spends a tenth of what it did. And with a growing reputation as an ecologically responsible destination, the island is attracting more and more visitors. “The reason that this problem was solved was because the mayor took the initiative himself,” says Anastasia Miliou, head of the Archipelagos Institute of Marine Conservation, a Leipsi-based environmental organization.

Other islands are looking to Leipsi as an example. But individual reforms go only so far. Leipsi’s north coastline is still littered with tattered shopping bags, beer-bottle caps and countless colorful microplastics from almost every Mediterranean state. In a sea as small and enclosed as this one, conservationists say, only comprehensive, multinational action can keep the torrent of plastic at bay.

The past two years in Greece have been transformative. For the first time in a generation, few tourists made it to the islands, and many Greeks have had occasion to ponder the tradeoffs they’ve made. Having sacrificed natural resources for riches, they experienced a year with little of either. Amid the specter of climate change, which promises more erratic rainfall — and even greater pressure on shrinking resources — many islanders are clamoring for action.

They’re pushing on an open door. The nerouládes have lost most of their business since desalination expanded. Building a plant — formerly requiring a litany of permissions from archaeologists and marine biologists and unexploded ordnance specialists — has been streamlined. An ambitious plan to expand wind energy may make desalination cheaper for the islands. Even Kalymnos is making strides. By installing two dozen free potable water kiosks across the island, municipal officials have lightened the load on the smoldering landfill. 

Still, some conservationists believe the state’s commitment is only publicity-deep. “The minister of environment went to Santorini and said it’s now plastic free. But nothing happened apart from posters in airports,” said Miliou of the Archipelagos Institute of Marine Conservation. “They’re bullshitting the tourists.” 

And cultures can change much more slowly than water systems. Many locals say they have little intention of ditching their bottles soon. “It takes a generation to change an island’s habits,” says Eleftherios Pentes, mayor of Patmos. 

This is in many respects a story about the impossibility of unilateral action. Longstanding tensions have stifled the construction of pipelines to the Turkish mainland. At the same time, the islands’ strategic significance and small permanent populations may have reinforced their mayors’ intransigence. The government “has to give them money to keep people there,” said Yfantis of Sychem. 

As with so many of Greece’s environmental initiatives, officials in Athens may be waiting for the real impetus to come from elsewhere. In July, the European Union banned many single-use plastics, with the intention of phasing out most plastic bottles by the decade’s end. “The plastic bottle is just the most disturbing illustration of our throwaway society,” says Judith Enck, a  former EPA regional administrator and president of Beyond Plastics, an environmental group. “A gallon of bottled water costs more than a gallon of oil.”

Greece’s plastic predicament also illustrates an overlooked reality: Opponents of environmental action are often a lot smaller and more parochial than one might imagine. You can pass all the green legislation you want, but it’s unlikely to help if it doesn’t consider provincial bureaucracy and local interests. You can try to detach communities from self-harming practices, but it might be useless without reducing the appeal of quick fixes. Ultimately, in their mutual disregard for sustainability, plastic conglomerates and mass tourism may just be different sides of the same polluting coin.

In December, after almost four decades of delays, Aegina finally is due to receive piped water.  Residents are happy, though still skeptical that it will ever arrive. After so many travails, few involved in the pipeline’s construction are resting easy. Says Petropoulos, the engineer who laid the pipeline and fixed the sabotage: “It would be devastating were this to happen again.”

Το νέο πλοίο της SAOS Ferries ζητάει νονό!

...να κάνουμε κι ένα διαγωνισμό για το ποια σημαία θα σηκώσει?? άγνωσται αι βουλαί των κρατούντων


+++

saos new ship

Ταξιδεύει χιλιάδες μίλια με προορισμό τον Πειραιά

Το νεοαποκτηθέν πλοίο της SAOS Ferries, το "Mishi", ταξιδεύει αυτήν την στιγμή με τελικό προορισμό τον Πειραιά.
Έχει διανύσει χιλιάδες μίλια έχοντας κάνει στάσεις ανεφοδιασμού σε Μανίλα και Σιγκαπούρη. Επόμενες στάσεις του, ειναι το Κολόμπο της Σρί Λάνκα και η Τζέντα. Στην συνέχεια μέσω Σουέζ θα φτάσει στην Ελλάδα!

Στον Πειραιά θα μετασκευαστεί κυρίως εσωτερικά, χωρίς να αλλάξει τις κύριες γραμμές του ωστε να μεταφέρει εκατόν πενήντα ΙΧ αυτοκίνητα και επτακόσιους επιβάτες.

Με ανάρτησή της στο facebook η εταιρεία SAOS Ferries ζητά τη βοήθεια του κοινού για να αποφασίσει το νέο όνομα του πλοίου και
δηλώνοντας πως "είναι καιρός λοιπόν να του δώσουμε ενα σωστό όνομα!
Βοηθήστε μας! Γίνετε νονοί μας!
Προτείνετέ μας ονόματα στέλνοντας μηνύματα στο messenger.
Ο νονός το όνομα του οποίου θα επιλεγεί θα ταξιδεύει δωρεάν με το πλοίο μαζί με το αυτοκίνητο και την οικογένειά του (τέσσερα μέλη) για όσο αυτό θα ανήκει στην εταιρεία μας.
Στην περίπτωση που υπάρξουν περισσότεροι του ενός, που θα προτείνουν το όνομα που θα επιλεγεί, θα γίνει κλήρωση".

portnet.gr

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2021

Συνεργασία Οργανισμού Λιμένος Ελευσίνας – Δήμου Ασπροπύργου για την «Θαλάσσια Ιερά Οδό»

 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021

meletiou kamarinakis

Συνεχίζονται οι συναντήσεις με τους Δήμους της περιοχής

Σε ιδιαίτερα θετικό κλίμα πραγματοποιήθηκε η συνάντηση του Διευθύνοντος Συμβούλου του Οργανισμού Λιμένος Ελευσίνας (Ο.Λ.Ε.) Α.Ε. κ. Απόστολου Καμαρινάκη με τον Δήμαρχο Ασπροπύργου κ. Νικ. Ι. Μελετίου, στο Δημαρχείο της πόλης, με θέμα την συνεργασία των δύο πλευρών για την ανάπτυξη της καινοτόμου θαλάσσιας διαδρομής “Θαλάσσια Ιερά Οδός”.

Κατά την συνάντηση εργασίας, συζητήθηκαν οι προοπτικές ανάδειξης σημείων αναψυχής και πολιτιστικού ενδιαφέροντος στον Δήμο Ασπροπύργου, όπου η Θαλάσσια Ιερά Οδός διερχόμενη από το Στενό της Σαλαμίνας “συναντά” την χερσαία, αρχαία, Ιερά Οδό στο ύψος της λίμνης Κουμουνδούρου.

Ειδικότερα, συζητήθηκε το ενδεχόμενο κατασκευής πλωτής προβλήτας στην παραλία Ασπροπύργου, όπου υπάρχουν χώροι αναψυχής και λειτουργούν πολλά καταστήματα εστίασης. Επίσης δίνεται η ευκαιρία στους επισκέπτες να γνωρίσουν και άγνωστες πτυχές της ιστορίας του τόπου, όπως να περιηγηθούν στην παράκτια ζώνη του Δήμου και το σημείο όπου σήμερα βρίσκονται κυβόλιθοι από λευκό μάρμαρο που αποτελούν λείψανα της θεμελίωσης πύργου εποχής φραγκοκρατίας στον οποίο η πόλη του Ασπροπύργου οφείλει το όνομά της, καθώς και να ξεναγηθούν στο Λαογραφικό Μουσείο.

Η “Θαλάσσια Ιερά Οδός” που προωθεί ο Ο.Λ.Ε. ΑΕ αφορά την χάραξη της νέας θαλάσσιας σύνδεσης Πειραιά- Ελευσίνας μέσω πλοιαρίων, που θα εκτελούν ένα ειδικά σχεδιασμένο πρόγραμμα θαλάσσιας περιήγησης και αναψυχής. Η νέα θαλάσσια διαδρομή θα αποτελεί βάση για την ευρύτερη ανάπτυξη της πολιτιστικής προβολής και τουριστικής προώθησης της Δυτικής Αττικής.

Ο Ο.Λ.Ε. ΑΕ συνεχίζει αντίστοιχες συναντήσεις με τους υπόλοιπους επτά Δήμους, από τους οποίους διέρχεται η Θαλάσσια Ιερά Οδός.

portnet.gr

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2021

ΠΝΟ: «Τα αδιέξοδα δεν τα προκαλούν οι ναυτεργάτες»

.naftemporiki.gr    2/11/21

 Τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να πραγματοποιήσει 48ωρη πανελλαδική απεργία σε όλες τις κατηγορίες πλοίων με έναρξη την 06.01 ώρα της 10/11/2021 ημέρα Τετάρτη και λήξη ώρα 06.00 της 12/11/2021 ημέρα Παρασκευή, με προοπτική κλιμάκωσης, επεξηγεί με ανακοίνωσή της η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Τααδιέξοδα δεν τα προκαλούν οι ναυτεργάτες». 

 Όπως επισημαίνει απευθυνόμενη στους έλληνες ναυτεργάτες, «Η διοίκηση της ΠΝΟ κατέληξε στην πιο πάνω απόφαση της ως έσχατο μέσο προστασίας των δικαιωμάτων και προώθησης της επίλυσης των προβλημάτων μας.Η εργοδοτική πλευρά ακολουθώντας τακτική συνεχούς κωλυσιεργίας όχι μόνο αρνείται να χορηγήσει την οποιαδήποτε αύξηση αλλά επιδεικνύει και μια πλήρως στείρα συμπεριφορά σχετικά με τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μας. Με περισσή προκλητικότητα «αγνοεί» το πραγματικό γεγονός ότι επί διετία δηλαδή από το 2019, οι αποδοχές μας παραμένουν καθηλωμένες παρά τη γνωστή σε όλους συνεχή αύξηση των ειδών πρώτης ανάγκης και των εν γένει υπηρεσιών, που πλήρως εξανεμίζουν τα εισοδήματα μας. Ξεχνούν ακόμα ότι η απασχόλησή μας δεν είναι ετήσια, αλλά για τους περισσότερους από εμάς έχει καταντήσει εποχιακή». Σημειώνει επίσης ότι είναι: «προκλητικό να προβάλουν στις διαπραγματεύσεις μείωση των εσόδων τους (των κερδών τους δηλαδή) όταν έχουν λάβει πλουσιοπάροχες οικονομικές ενισχύσεις από την Πολιτεία και η κίνηση των πλοίων σαφώς και έχει αυξηθεί. Και παρ’ όλα αυτά, ανερυθρίαστα, διατείνονται ότι δήθεν έχουν πληγεί και καταστρέφονται τα μέγιστα από τον κορονοϊό.Αν πράγματι συμβαίνει αυτό, - που δεν είναι όμως αλήθεια, - τότε τι να πούμε εμείς οι Ναυτικοί!». 

 Η Ομοσπονδία, θέτει παράλληλα και μια σειρά ακόμα θεμάτων – προβλημάτων, όπως στο ΚΕΣΕΝ, στο ΓΕΝΕ, στα Μητρώα, στα Σωστικά Μέσα, στον Οίκο του Ναύτη και στο ΝΑΤ, τα οποία όπως αναφέρει: «όχι μόνο δεν επιλύονται και δεν βελτιώνονται αλλά εξακολουθούν να συσσωρεύονται καθημερινά με αποκορύφωμα τον καταιγισμό σειράς πρόσθετων αντεργατικών νόμων και την εξακολούθηση εφαρμογής του ναυτοκτόνου νόμου 4150/2013 για τις μειωμένες ειδικές συνθέσεις στα ακτοπλοϊκά και επιβατηγά/μεσογειακά πλοία, του Ν. 4714/2020, που επεμβαίνει στην εσωτερική αυτονομία και λειτουργία των σωματείων μας, του Ν. 4770/2021, με τον οποίο μειώνονται χαριστικά και στην κυριολεξία μηδενίζονται τα πρόστιμα για τις παραβάσεις της ναυτεργατικής νομοθεσίας σχετικά με την υπεραπασχόληση των ναυτικών μας και του Ν. 4808/2021, που στην κυριολεξία αποτελεί σκούπα των απεργιακών αγώνων», αναφέρει χαρακτηριστικά και προσθέτει: «Οι συνεχείς έλεγχοι από τα ειδικά κλιμάκια της Ομοσπονδίας μας στα πλοία της ακτοπλοΐας και στα πορθμεία, καθώς επίσης και στα πλοία της γραμμής Πάτρας – Ιταλίας καταδεικνύουν την παραβατική συμπεριφορά της εργοδοσίας σε ό,τι αφορά την υπεραπασχόληση των πληρωμάτων με συνεχή υπέρβαση των ορίων και ωρών απασχόλησης και την καθυστέρηση ή και άρνηση καταβολής των δεδουλευμένων αποδοχών. Στο μεταξύ η ανεργία καλπάζει και δυστυχώς δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο για την ουσιαστική ανάκαμψη της και την ανακούφιση των άνεργων συναδέλφων μας». 

Βλαχάκηδες, η ελληνική «φυλή» της Αφρικής



 Παρέχεται από: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

H ιστορία μοιάζει με παραμύθι, αλλά δεν είναι. Eνα ελληνικό «ανεξάρτητο κράτος» στα βάθη της Αφρικής, μια ελληνική «φυλή» στα απέραντα δάση, ένας Κρητικός επαναστάτης (ο Ζορμπάς της ζούγκλας) που πάλευε με τα θηρία και σκότωνε κροκόδειλο με το ρόπαλο και ένας ελληνορθόδοξος δεσπότης που πασχίζει σήμερα να περισώσει τα αποτυπώματα της ελληνικής παρουσίας στη Μαύρη Ηπειρο συνιστούν τις βασικές συντεταγμένες της.

Ηταν, λοιπόν, μια φορά και έναν –όχι πολύ μακρινό, το 1894– καιρό, στα Μάλια της Κρήτης, ένας νέος ονόματι Νικόλαος Βλαχάκης, γνωστός για την επαναστατική δράση εναντίον των Οθωμανών.

Καθώς το αίσθημα της απελευθέρωσης στο νησί φούσκωνε, ο Βλαχάκης, μην αντέχοντας την καταδυνάστευση και όντας στόχος των Τούρκων, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα καταζητούμενος. Με μια ελληνική σημαία, την εικόνα της Παναγίας και ένα αντίγραφο της Αγίας Γραφής στον «ντορβά» διέφυγε στη Μικρά Ασία και από εκεί, αφού διήνυσε, άλλοτε με τα πόδια και άλλοτε με τα μέσα της εποχής, πάνω από 11.500 χλμ., έφθασε στη Μοζαμβίκη.

Μέσα από τρομερά αντίξοες συνθήκες, περπατώντας πάνω από 2.000 χλμ. αφιλόξενων περιοχών στη ζούγκλα, ανάμεσά τους το αποκαλούμενο «Πέρασμα του διαβόλου» όπου ελάχιστοι εξ όσων επιχειρούσαν να το διαβούν επιβίωναν, κατέληξε στο Τσιρούντου της τότε Ροδεσίας, κάπου στα σημερινά σύνορα Ζάμπιας και Ζιμπάμπουε.

«Με την έλευση του Βλαχάκη και του αδελφού του κατέφθασε και η Ορθοδοξία στην περιοχή» αφηγείται στην «Κ» ο μητροπολίτης Ζάμπιας και Μοζαμβίκης κ. Ιωάννης. «Ταπεινοί και απλοί άνθρωποι που, χωρίς ίσως να το έχουν συνειδητοποιήσει, έγιναν η “καλή γη” στην οποία καρποφόρησε το Ευαγγέλιο και ρίζωσε στη συνέχεια ο ελληνισμός».

Με το που εγκαταστάθηκε στη νέα του «πατρίδα» στη ζούγκλα, ο Νικόλαος Βλαχάκης για να επιβιώσει επιδόθηκε στο κυνήγι άγριων θηρίων, δούλεψε σε ορυχεία και ασχολήθηκε με την κτηνοτροφία. Ηταν τέτοια η σωματική του ρώμη που λέγεται πως σκότωνε κροκόδειλους με ρόπαλο, ενώ είχε σώσει από τη μανία των άγριων θηρίων πολλούς ιθαγενείς.

Σήμερα οι απόγονοί τους ανέρχονται σε 3.500 άτομα, διασκορπισμένα όχι μόνο στην Αφρική, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Οι φήμες για τα κατορθώματά του διέτρεξαν τη ζούγκλα και τον κατέστησαν ξακουστό στις φυλές της περιοχής, οι οποίες τον ανέδειξαν σε άτυπο ηγέτη τους! Ως γνήσιος Κρητικός ο Βλαχάκης δεν έπαψε, όμως, να αισθάνεται αφόρητη μοναξιά δίχως δικό του «αίμα» πλάι του κι έτσι επέστρεψε στις αρχές του 1900 στην πατρίδα, απ’ όπου επέστρεψε με τον μικρότερο αδελφό του, Δημήτριο.

Με βάση τα στοιχεία που έχουν περιέλθει στην κατοχή της τοπικής ελληνορθόδοξης μητρόπολης, άμα τη επιστροφή τους οι Βλαχάκηδες εγκαταστάθηκαν σ’ ένα μικρό νησάκι ονόματι Κανίμα, στην αχανή κοίτη του ποταμού Ζαμβέζη, όπου ίδρυσαν, όπως οι ίδιοι φέρονται να έλεγαν με περηφάνια, «ανεξάρτητο ελληνικό κράτος» στην Αφρική, υψώνοντας μάλιστα καταμεσής του νησιού την ελληνική σημαία.

«Η καλή φήμη, οι άριστες σχέσεις με τους ιθαγενείς και η εργατικότητά τους δεν πέρασαν απαρατήρητες από τον ιδρυτή της Ροδεσίας, Σέσιλ Ρόουντς, ο οποίος τους παραχώρησε μια αρκετά μεγάλη έκταση γης για να την καλλιεργούν. Εκεί, τα δύο αδέλφια δημιούργησαν την περίφημη φάρμα “Δήμητρα” και ασχολήθηκαν με την καλλιέργεια του καπνού. Ταυτόχρονα συνέχισαν και οι δύο να ασχολούνται με το κυνήγι άγριων ζώων και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Αυτό τους έκανε γνωστούς σ’ όλη την περιοχή. Αποτελούσαν τα δύο αδέλφια από την Κρήτη μοναδική περίπτωση Ευρωπαίων που συμβίωναν με τους ιθαγενείς κάτω από τις ίδιες συνθήκες».

Με τιμές αρχηγού

Εκεί, ζώντας ευτυχισμένοι και σε αρμονία με τους ντόπιους, έκαναν οικογένεια με ιθαγενείς συζύγους, μέχρι τις 13 Απριλίου του 1913, όταν ο Νικόλαος Βλαχάκης, σε μια μέχρι θανάτου πάλη μ’ ένα λιοντάρι στο δάσος, τραυματίστηκε βαριά και τρεις μέρες αργότερα υπέκυψε, βυθίζοντας στο πένθος τις φυλές, που τον ενταφίασαν με τιμές αρχηγού, τοπικού βασιλιά δηλαδή, στην κορυφή ενός λόφου, απέναντι από το «ανεξάρτητο ελληνικό κράτος»

Ο «σπόρος»του Νικόλαου Βλαχάκη, όμως, είχε φυτρώσει για τα καλά στη ζούγκλα. Ο αδελφός του εξακολούθησε να μένει στο νησί, τηρώντας την ορθόδοξη πίστη και τις παραδόσεις μέσα στη φάρμα τους και φροντίζοντας να μεταδώσει στα παιδιά του την Ορθοδοξία και τη δέουσα μόρφωση και ανατροφή. «Τα τριάντα δύο παιδιά του –ο Νικόλαος άφησε πίσω του μια κόρη–έφεραν όλα ελληνικά ονόματα, όπως Νικόλαος, Στέφανος, Αθηνά, Ξενοφών, Θέκλα, Κλεοπάτρα, Καλλιόπη, Κωνσταντίνος, Αννα κ.λπ, το ίδιο και τα εγγόνια και τα δισέγγονα, τα πιο πολλά από τα οποία φέρουν τα ονόματα των δύο πρώτων Βλαχάκηδων».

Με τον θάνατο, στις 17 Σεπτεμβρίου 1939, και του Δημητρίου, ο κύκλος των δύο πρωτοπόρων Κρητικών της ζούγκλας έκλεισε, η κληρονομιά τους όμως παραμένει ζωντανή. Οι απόγονοί τους, που εμφανίζονται ως μέλη της «φυλής των Βλαχάκηδων» και φέρουν με καμάρι το επώνυμο αυτό, ανέρχονται σε 3.500 άτομα, διασκορπισμένα όχι μόνο στην Αφρική, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Διατηρούν ως εξ αίματος συγγενείς μεταξύ τους επαφές, με σημείο αναφοράς τους τάφους των προγόνων τους και την ελληνορθόδοξη ιεραποστολή στη Ζάμπια, όπου το όνομα Βλαχάκης παραμένει μύθος.

Μάλιστα, ο πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ζάμπιας και θεωρούμενος ως ο πατέρας όλων των κινημάτων ανεξαρτησίας στην αφρικανική ήπειρο, Κένεθ Καούντα, σε δημόσια ομιλία απένειμε στους Βλαχάκηδες τον τιμητικό τίτλο της 64ης ης φυλής της Ζάμπιας»!

Ο μητροπολίτης κ. Ιωάννης με πιστούς μπροστά σε αχυροκαλύβα-εκκλησία.  Στο νεκροταφείο των Βλαχάκηδων με μέλη της «φυλής».

Το «χωριό» και η αναζήτηση χρηματοδότησης

Με την άφιξή του στη Ζάμπια ο μητροπολίτης κ. Ιωάννης θεώρησε χρέος του να μην αφήσει να χαθούν στον χρόνο τα ίχνη «των περιώνυμων Βλαχάκηδων, των πρώτων Ελλήνων που κατέφυγαν στα βάθη της υποσαχάριας πτέρυγας του αφρικανικού Νότου και που, φέρνοντας μαζί τους τα ιερά και τα όσια του Γένους, έγιναν ένα με τους ιθαγενείς και δημιούργησαν μια νέα, ξεχωριστή φυλή, χωρίς ποτέ να ξεχάσουν την πατρίδα».

Το υπό ίδρυση ιεραποστολικό κέντρο θα περιλαμβάνει ιερό ναό, πνευματικό κέντρο, κλινική, σχολείο και τεχνική σχολή.

Ετσι, προχώρησε στον σχεδιασμό «χωριού» στην περιοχή όπου εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι Βλαχάκηδες, με την ίδρυση ιεραποστολικού κέντρου, το οποίο θα περιλαμβάνει κατ’ αρχάς ιερό ναό, πνευματικό κέντρο, κλινική, σχολείο και τεχνική σχολή.

«Εως τώρα έχει πραγματοποιηθεί η νομική διαδικασία για την αγοραπωλησία και τη μεταβίβαση γης από τον απόγονο του ιστορικού γένους των Βλαχάκηδων, Harris Vlahakis, στην Ιερά Μητρόπολη Ζάμπιας και έχουν χαραχθεί τα όρια του οικοπέδου. Επίσης, έχει εκπονηθεί αρχιτεκτονικό σχέδιο του ιεραποστολικού κέντρου και ενδεικτική τιμολόγηση εργασιών».

Ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. Θεόδωρος Β΄ έθεσε πέρυσι τον θεμέλιο λίθο του έργου και τώρα ο μητροπολίτης κ. Ιωάννης έχει αποδυθεί σε αγώνα για την εξεύρεση χρηματοδοτών. «Θα αποτελέσει μια προσφορά ιστορικής σημασίας για τον τόπο και τους ανθρώπους του όχι μόνο για τους απογόνους των Βλαχάκηδων, αλλά και για τον κάθε άνθρωπο που έχει την αγαθή διάθεση να γνωρίσει τον Χριστό. Μέχρι σήμερα, οι λατρευτικές ανάγκες των πιστών της περιοχής εξυπηρετούνται σε υπαίθριο χώρο κάτω από υπόστεγο, το οποίο με τη βοήθεια και την αγάπη του Κυρίου άντεξε τις έντονες βροχοπτώσεις του τροπικού κλίματος» λέει και απευθύνει έκκληση σε όλους όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να ενισχύσουν την πρωτοβουλία της ιεραποστολής, ώστε να περατωθεί το έργο στη μνήμη των σημαιοφόρων του ελληνικού πνεύματος και της Ορθοδοξίας αδελφών από την Κρήτη

Μήνυμα υπουργού Ναυτιλίας Γιάννη Πλακιωτάκη για την 28η Οκτωβρίου

 ...τα μηνύματα σε κάθε ιστορικό γεγονός, επαναλαμβάνοντα κάθε χρόνο. Αυτά έχουν αξία για όσους γνωρίζουν... ο νεότερος ηλικιακά πληθυσμός της χώρας, δεν έχει ιδέα τι γιορτάσαμε. Συμπέρασμα, συνεχίστε τα μηνύματα σε κάθε ιστορικό γεγονός για τους λίγους που απέμειναν.

+++

"Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες, παντού στον κόσμο, τιμάμε σήμερα μια από τις πιο ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας. Το έπος του 40.

Την αντίσταση ενάντια στο φασισμό. Τη θυσία δεκάδων χιλιάδων μαχητών και αμάχων για την υπεράσπιση και την απελευθέρωση της πατρίδας μας" τονίζει σε μήνυμά του για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου ο υπουργός Ναυτιλίας Γιάννης Πλακιωτάκης.

Αναφέρει ότι "η τόλμη, το θάρρος, και η γενναιότητα των μαχητών του 40, αποτελούν πηγή έμπνευσης και παράδειγμα που οφείλουμε να ακολουθούμε πάντα.

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Τόσο στην αποφασιστική προάσπιση των εθνικών μας δικαίων, την προστασία των συνόρων και τη θωράκιση της πατρίδας μας, όσο και στη συστηματική προσπάθεια που καταβάλλουμε για να ξεπεράσουμε την υγειονομική κρίση και να διασφαλίσουμε ανάπτυξη, κοινωνική συνοχή, πρόοδο και προκοπή για κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα".